Και είμαι κι εγώ...

Και είμαι και εγώ.... Που ζω μ έναν αφανή ήρωα και ψάχνω τον εαυτό μου μέσα στο αυτό που ζω.... Και ψαχνομαι να βρω διεξόδους και αλλαγές να σπάσω την ρουτίνα της έντασης και της αστάθειας. Που παλεύω κάθε μέρα με τις ανασφάλειες και τη φύση μου. Και παλεύω καθημερινά με την βαθια εσωτερική μου ανάγκη να ζω μία φυσιολογική, κοινή, βαρετή, θνητή, απλή ζωή.
    Που φοράει για αρχή νυφικό, για μέση μία ποδιά για τέλος ένα σεντόνι. Που έχει παιδιά σκυλιά, γατιά και δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο παρά μόνο αν πληρώθηκε ο λογαριασμός της ΔΕΗ τον μήνα, αν προλαβει την προσφορά του σούπερ μάρκετ, αν το σχολείο της μικρής θα κάνει γιορτή γ τα Χριστούγεννα.
    Όχι. Είμαι κ εγώ.. ανάμεσα σε τόσους. Που πρέπει να κρύβω τη ζωή μου. Να καλύπτω τις αγωνίες μου, γιατί στο μυαλό μου είχα μία ζωή χωρίς αγωνίες. Είμαι κι εγώ που κάνω πράγματα που δεν επέλεξα, με επέλεξαν, κ συνεχίζω να κάνω και να στηρίζω γιατί χρόνια τώρα πια μετά, μοιάζει να μη μπορώ κ να μην θέλω να κάνω πίσω. Κ είναι κ αυτοί οι αφανείς ήρωες που τους βλέπεις τυχαία σε μία εκδήλωση κ τους προσέχεις άθελά σου γιατί απλά είναι σημαντικοι κ η σημαντικότητα τους εκπέμπεται χωρίς να το επιδιώκουν.    
Είναι κι αυτοί οι ήρωες που κάνουν τη δουλειά που δεν φαίνεται. Αυτή τη σκληρή κ άχαρη δουλειά που δεν πρέπει να ξέρεις ότι την κάνουν , ούτε κ να ρωτήσεις ποτέ τι κάνουν και γιατί, γιατί μετά θα πρέπει να σου γυρίσουν απλά ένα πιστόλι στον κρόταφο.. κ δεν το θες.
Είναι κι αυτοί που θα θέλανε τόσο πολύ να φωνάξουν σε όλους τι έχουν καταφέρει.. αλλά δεν έχουν τα κοτσια να τα βάλουν με τις συνέπειες. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που αξίζουν σεβασμό. Αλλά δεν ξέρει κανείς ότι θα έπρεπε να τους τον δώσει. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα. Τόσο δίπλα σου.

Summertime Sadness..

(...)


Ημουν μουδιασμενη. Ενιωθα παραλυτη να κανω το οτιδήποτε. Στεκομουν στο μπαλκονι του σπιτιου μου της πισω αυλης, χαζευα τα ελαιοδεντρα και τις λεμονιες, και αφουγκραζομουν το πλαταρισμα των κυμματων της θαλάσσας που εφτανε ως τα αυτια μου...Η αλμυρα και τα αρωματα του καλοκαιριου μουδιαζαν τα μαγουλα μου.

Το ονειρο...

(...)


Ζούσαμε και οι δύο πια σε μια φυλακή που μας εφτιαξε πολυ καλά αυτός. Φύγαμε απο το σπιτακι της γιαγιάς πια που κοντευανε να μας φανε οι σκορπιοι, και μετακομισαμε σπίτι του, στο σπίτι των δικών του. Επρεπε να ειναι κοντά στη μανούλα του που τον είχε ανάγκη σχεδόν κατακοιτη , και επρεπε να την φροντίζει ανελλιπώς. Οπότε και για μένα βόλευε να ειμαι εκει κοντά για να με βλέπει. Φυσικά δεν με έφερνε σε επαφή με την μαμα για να μην πάθει εντελώς σύγχυση και κυρίως γιατι ηταν θεμα ασφαλείας να μην ανεβώ ποτέ στα επανω διαμερίσματα. Ήταν τρια πατώματα κι εγω εμένα μόνιμα στο κάτω. Στο ισόγειο. Δεν εβλεπα την μαμα ποτέ. Μου απαγορευόταν να την δω.

Μπαμπα μου, μη φυγεις..

Ενα μήνα νωρίτερα η καλή μανούλα βρέθηκε με εγκεφαλικο στο νοσοκομείο, γιατί δεν προσεχε το ζάχαρο της και έτρωγε μονίμως σοκολάτες. Για κανα δίμηνο περιπου ο Οντυ ταλεπωρηθηκε αρκετά με τα νοσοκομεία και πληρωνε αποκλειστικές νοσοκόμες για να την κοιτάνε εκεί η στο σπίτι. Ήταν σε χάλια κατάσταση. Κάποια στιγμή ήταν αδύνατο να της προσφέρουν οτιδήποτε στο νοσοκομείο και στην καλἠ Ελλάδα θα σου πούνε απλά αστην να πεθάνει...
Μιλάμε για τον Οντυ βέβαια που ελάχιστα πράγματα του ειναι αδύνατα κι αν είναι αδύνατα, παλεύει μέχρι τελικής πτώσης για να γίνουν δυνατά. Αυτά συνέβησαν Φλεβαρη με Μαρτη του 2008

Ο επομενος χρονος. Α μερος.

Το 2007 έκλεινε πια με μια σχέση. Με μια νέα σχέση που φαινόταν να έχει μελλον, προοπτική, το στησιμο μιας νεας οικογένειας αργότερα. Στους τρείς μήνες επάνω με ανάγκασε να τον πιέσω αφού απο μόνος του δεν έκανε κουβέντα.