Και είμαι και εγώ.... Που ζω μ έναν αφανή ήρωα και ψάχνω τον εαυτό μου μέσα στο αυτό που ζω.... Και ψαχνομαι να βρω διεξόδους και αλλαγές να σπάσω την ρουτίνα της έντασης και της αστάθειας. Που παλεύω κάθε μέρα με τις ανασφάλειες και τη φύση μου. Και παλεύω καθημερινά με την βαθια εσωτερική μου ανάγκη να ζω μία φυσιολογική, κοινή, βαρετή, θνητή, απλή ζωή.
Που φοράει για αρχή νυφικό, για μέση μία ποδιά για τέλος ένα σεντόνι. Που έχει παιδιά σκυλιά, γατιά και δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο παρά μόνο αν πληρώθηκε ο λογαριασμός της ΔΕΗ τον μήνα, αν προλαβει την προσφορά του σούπερ μάρκετ, αν το σχολείο της μικρής θα κάνει γιορτή γ τα Χριστούγεννα.
Όχι. Είμαι κ εγώ.. ανάμεσα σε τόσους. Που πρέπει να κρύβω τη ζωή μου. Να καλύπτω τις αγωνίες μου, γιατί στο μυαλό μου είχα μία ζωή χωρίς αγωνίες. Είμαι κι εγώ που κάνω πράγματα που δεν επέλεξα, με επέλεξαν, κ συνεχίζω να κάνω και να στηρίζω γιατί χρόνια τώρα πια μετά, μοιάζει να μη μπορώ κ να μην θέλω να κάνω πίσω. Κ είναι κ αυτοί οι αφανείς ήρωες που τους βλέπεις τυχαία σε μία εκδήλωση κ τους προσέχεις άθελά σου γιατί απλά είναι σημαντικοι κ η σημαντικότητα τους εκπέμπεται χωρίς να το επιδιώκουν.
Είναι κι αυτοί οι ήρωες που κάνουν τη δουλειά που δεν φαίνεται. Αυτή τη σκληρή κ άχαρη δουλειά που δεν πρέπει να ξέρεις ότι την κάνουν , ούτε κ να ρωτήσεις ποτέ τι κάνουν και γιατί, γιατί μετά θα πρέπει να σου γυρίσουν απλά ένα πιστόλι στον κρόταφο.. κ δεν το θες.
Είναι κι αυτοί που θα θέλανε τόσο πολύ να φωνάξουν σε όλους τι έχουν καταφέρει.. αλλά δεν έχουν τα κοτσια να τα βάλουν με τις συνέπειες. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που αξίζουν σεβασμό. Αλλά δεν ξέρει κανείς ότι θα έπρεπε να τους τον δώσει. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα. Τόσο δίπλα σου.
Που φοράει για αρχή νυφικό, για μέση μία ποδιά για τέλος ένα σεντόνι. Που έχει παιδιά σκυλιά, γατιά και δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο παρά μόνο αν πληρώθηκε ο λογαριασμός της ΔΕΗ τον μήνα, αν προλαβει την προσφορά του σούπερ μάρκετ, αν το σχολείο της μικρής θα κάνει γιορτή γ τα Χριστούγεννα.
Όχι. Είμαι κ εγώ.. ανάμεσα σε τόσους. Που πρέπει να κρύβω τη ζωή μου. Να καλύπτω τις αγωνίες μου, γιατί στο μυαλό μου είχα μία ζωή χωρίς αγωνίες. Είμαι κι εγώ που κάνω πράγματα που δεν επέλεξα, με επέλεξαν, κ συνεχίζω να κάνω και να στηρίζω γιατί χρόνια τώρα πια μετά, μοιάζει να μη μπορώ κ να μην θέλω να κάνω πίσω. Κ είναι κ αυτοί οι αφανείς ήρωες που τους βλέπεις τυχαία σε μία εκδήλωση κ τους προσέχεις άθελά σου γιατί απλά είναι σημαντικοι κ η σημαντικότητα τους εκπέμπεται χωρίς να το επιδιώκουν.
Είναι κι αυτοί οι ήρωες που κάνουν τη δουλειά που δεν φαίνεται. Αυτή τη σκληρή κ άχαρη δουλειά που δεν πρέπει να ξέρεις ότι την κάνουν , ούτε κ να ρωτήσεις ποτέ τι κάνουν και γιατί, γιατί μετά θα πρέπει να σου γυρίσουν απλά ένα πιστόλι στον κρόταφο.. κ δεν το θες.
Είναι κι αυτοί που θα θέλανε τόσο πολύ να φωνάξουν σε όλους τι έχουν καταφέρει.. αλλά δεν έχουν τα κοτσια να τα βάλουν με τις συνέπειες. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που αξίζουν σεβασμό. Αλλά δεν ξέρει κανείς ότι θα έπρεπε να τους τον δώσει. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα. Τόσο δίπλα σου.
