Summertime Sadness..

(...)


Ημουν μουδιασμενη. Ενιωθα παραλυτη να κανω το οτιδήποτε. Στεκομουν στο μπαλκονι του σπιτιου μου της πισω αυλης, χαζευα τα ελαιοδεντρα και τις λεμονιες, και αφουγκραζομουν το πλαταρισμα των κυμματων της θαλάσσας που εφτανε ως τα αυτια μου...Η αλμυρα και τα αρωματα του καλοκαιριου μουδιαζαν τα μαγουλα μου.

Το ονειρο...

(...)


Ζούσαμε και οι δύο πια σε μια φυλακή που μας εφτιαξε πολυ καλά αυτός. Φύγαμε απο το σπιτακι της γιαγιάς πια που κοντευανε να μας φανε οι σκορπιοι, και μετακομισαμε σπίτι του, στο σπίτι των δικών του. Επρεπε να ειναι κοντά στη μανούλα του που τον είχε ανάγκη σχεδόν κατακοιτη , και επρεπε να την φροντίζει ανελλιπώς. Οπότε και για μένα βόλευε να ειμαι εκει κοντά για να με βλέπει. Φυσικά δεν με έφερνε σε επαφή με την μαμα για να μην πάθει εντελώς σύγχυση και κυρίως γιατι ηταν θεμα ασφαλείας να μην ανεβώ ποτέ στα επανω διαμερίσματα. Ήταν τρια πατώματα κι εγω εμένα μόνιμα στο κάτω. Στο ισόγειο. Δεν εβλεπα την μαμα ποτέ. Μου απαγορευόταν να την δω.

Μπαμπα μου, μη φυγεις..

Ενα μήνα νωρίτερα η καλή μανούλα βρέθηκε με εγκεφαλικο στο νοσοκομείο, γιατί δεν προσεχε το ζάχαρο της και έτρωγε μονίμως σοκολάτες. Για κανα δίμηνο περιπου ο Οντυ ταλεπωρηθηκε αρκετά με τα νοσοκομεία και πληρωνε αποκλειστικές νοσοκόμες για να την κοιτάνε εκεί η στο σπίτι. Ήταν σε χάλια κατάσταση. Κάποια στιγμή ήταν αδύνατο να της προσφέρουν οτιδήποτε στο νοσοκομείο και στην καλἠ Ελλάδα θα σου πούνε απλά αστην να πεθάνει...
Μιλάμε για τον Οντυ βέβαια που ελάχιστα πράγματα του ειναι αδύνατα κι αν είναι αδύνατα, παλεύει μέχρι τελικής πτώσης για να γίνουν δυνατά. Αυτά συνέβησαν Φλεβαρη με Μαρτη του 2008

Ο επομενος χρονος. Α μερος.

Το 2007 έκλεινε πια με μια σχέση. Με μια νέα σχέση που φαινόταν να έχει μελλον, προοπτική, το στησιμο μιας νεας οικογένειας αργότερα. Στους τρείς μήνες επάνω με ανάγκασε να τον πιέσω αφού απο μόνος του δεν έκανε κουβέντα.

Η Απαντηση.

Ξημερoβραδιαζομουν σπίτι του, στο σπιτακι της γιαγιας. Πολυ συντομα το λεγαμε "το σπιτακι" μας. Η μισή μου μέρα ήταν συνδεδεμένη μαζί του. Δεν υπήρχε κανένα κενό για να χωρέσει κατι άλλο. Κοντευα να τρελαθώ. Τι ειχα πάθει ; Δε γίνεται να μην τον ήθελα και τόσο κι απο την άλλη να έτρεχα απο πίσω του τόσο πολύ σα να μην υπήρχε αύριο. Πραγματικά ειχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Δεν ειχα συνηθίσει ποτέ στη ζωη μου τοσο μπερδεμένες καταστάσεις.

The Choice.

Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν, ήταν ο μήνας του μέλιτος, αν μπορείς να τον πεις έτσι . Μαθαίναμε ο ένας τον άλλον, ζούσαμε τον έρωτα μας. Λιγο συγκρατημένα απο την μεριά μου, γιατι φοβόμουνα πολλά. Δεν τον ήξερα ουσιαστικά, αλλα δεν με επηρρέαζε τόσο αυτο,  oσο οτι διαπίστωνα κάθε μέρα, ότι ο Οντυ, δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή.

"Χαρηκα που σε γνωρισα, και τωρα...;" Μερος Γ΄

Αφού εξαντλησαμε, όλα τα θέματα περι πανεπιστημίου και  ενασχολησεως μας με το αντικείμενο της Πληροφορικής, φτάσαμε σε ενα μικρο κενό, εγω επεμενα αγενεστατα, να μη λεω τίποτα ενδιαφέρον για τον εαυτό μου, όχι πως δεν είχα, αλλα αρνούμουν να περιγράψω το οτιδήποτε για μένα. Κι αυτό έφερνε σε κάπως περίεργη θέση τον Οντυ. Πόση ώρα να μιλούσε ακόμα μόνος του;

"Χαρηκα πολυ που σε γνωρισα...και τωρα;" Μερος Β΄

Ακολουθησαμε μια σχετικα σκοτεινη διαδρομη μεχρι να φτασουμε σε αυτο το σπιτακι. Φτασαμε μπροστα σε μια ψηλη πυλη που φωτιζοταν  μονο απο μια δημοσια λαμπα του δρομου απέναντι. Το σπιτακι ηταν χτισμενο πανω σε ενα ψηλο λοφο και η εισοδος του κτηματος ηταν ανηφορικη. Ανοιξε μια διπλογυρισμενη μεγαλη αλυσιδα με κλειδαρια επανω στην πορτα, και το αμαξι το αφησε μπροστα στην εισοδο.

"Χαρηκα που σε γνωρισα, και τωρα...;" Μερος Α΄

Ήταν σκοτεινά σε εκεινο το σημείο. Στον δρόμο που ειχα παρκαρει ηταν μονόδρομος, στη γωνια ενος πεζόδρομου,  στον οποιο σε έβγαζε απέναντι  στον Ψηλο Βράχο.   Ηταν θεοσκοτεινα. Το μονο που εβλεπα μπροστά μου ηταν τα φώτα του Ψηλού Βραχου. Τιποτε άλλο. Δεξιά ενα κτήριο και σκοτάδι. Αριστερα ενας παιδικος σταθμος και σκοτάδι. Δε μου αρέσει το σκοτάδι. Με αγχώνει. Η αγωνία μου στο κόκκινο ενέτεινε το άγχος μου.

24 Σεπτεμβριου 2007

Ηρθε η μεγαλη μέρα. Το ραντεβου κανονιστηκε στα μέρη του, στις 9.00μμ  το βραδυ. Εκεινη την χρονια έκανε ακόμα καλοκαίρι. Υψηλες για την εποχη θερμοκρασιες. Στα βόρεια μέρη που ζουμε εμείς, μόλις αρχισε να κάνει ψύχρα.

Λιγο πριν την συναντηση.

Μεσολαβησαν κανα δυο τηλεφωνηματα ακομα αυτες τις πεντε μέρες που τον περιμενα να ερθει απο Τσεχια. Απο το Πανεπιστημιο που διδασκε. Τι διδασκε;; Θεματα Πληροφορικης, ας πουμε...
Ειχε να δει καποιους φοιτητες ακομα και να τακτοποιησει τις διατριβες τους, που ειχε αναλαβει ο ιδιος να τους πατροναρει, γιατι το βασικο σεμιναριο είχε τελειωσει.

Η Αλλη.

Ο Οδυσσεας, ήθελε πολλά να πει εκεινο το βράδυ, έψαχνε εναν εξομολογητη, οχι οποιονδήποτε όμως, αλλα της γυναικας που θα του αλλαζε τη ζωη. Ήθελε να μου μιλήσει για το πρόσφατο παρελθόν του, γιατί ηταν αυτό που τον βασανιζε άμεσα. Έδινε πια την εντύπωση, "κατσε να στα πω, γιατι θα σκάσω. Γιατί θέλω να ξέρεις με ποιον εχεις να κάνεις. Γιατί σε αφορά. Γιατί δε θελω να φοβασαι να με συναντήσεις, σε θελω άνετη, όπως θελω να είμαι κι εγω μαζί σου."

Το τηλεφωνημα

 Μετα απο τις ασυναρτητες μπούρδες που του ειχα αραδιασει, κι αφου κοντεψαμε να σφαχτουμε μεσα σ αυτη τη συνομιλία, αποφασίσαμε να δωσουμε μια τελευταία ευκαιρία σε αυτή τη γνωριμία, μπας και καταφέρει κατι να σωθεί..

Ειχαμε τη φαηνοτατη ιδεα -μα πως, τη σκεφτήκαμε ;- να μιλήσουμε στο τηλέφωνό μηπως και η ζωντανη ομιλια μας αλλαζε καπως τη γνώμη του ενος για τον άλλο. Και ναι! Ω, εκ του θαύματος ηταν σωτήρια, μα τον Δία!

Το προσωπο.

 Σε πέντε μέρες που θα του έπαιρνε να γυρίσει στην Ελλάδα, μιλήσαμε κάποιες φορές μεσω ιντερνετ με βίντεο, ( στο οποίο φαινομουν μονο εγώ) και κάποιες φορές στο τηλέφωνό.

Λιγα λογια για μενα.

Ειναι σημαντικό να αναφερω τις καταβολές μου, την καταγωγή μου, το ποιόν μου, τον πλούσιο η φτωχο πνευματικο μου κόσμο. Τις εντελως δισφορετικες αποψεις που διατειρω για ενα θέμα, απο το συνηθισμένο κόσμο, απο που ήρθα, που παω, τι σκοπο εχω να εκπληρώσω σ αυτή τη ζωή ( ελπίζω μόνο θεέ μου όταν φύγω επιτέλους, να έχω εκπληρώσει το σκοπό μου, και να μην τριγυρνώ σα φάντασμα για να τον αποτελειώσω, και να μην μπορώ, και να μην αποτελειώνω ποτέ)

Δωδεκα φορες καφε.

Η πραξη μας εκτυλίχθηκε σε πενήντα γραμμες σε ενα τσατ, και σε δωδεκα ακριβως προτάσεις απο μέρους του,  για να συναντηθούμε επιτέλους μια έστω , φορά για καφέ. Μετα απο επτα ετη, δεν καταφερα να κρατησω ολες τις συζητήσεις μας, (αυτος σίγουρα θα τις εχει,...), τις τότε συζητήσεις μας, μεσα σε αυτο το τσατ, αλλα ξέμεινε μια, κακόμοιρη  και ανελεητα χτυπημένη συζήτηση, που πραγματικά, αποτελεί ορόσημο της γνωριμίας μας, επιστέγασμα της καρμικης συνάντησης μας. Σειματοδοτει και αποτελεί εξήγηση, γιατί, και πως βρεθηκε αυτος ο άνθρωπος στο δρόμο μου και κυρίως γιατί κατσικωθηκε στο σβέρκο μου ( οσο κι αν δεν το ηθελε πολλές φορές) και έμεινε μεχρι σημερα μαζι μου, και δεν κατάφερε ποτέ να φύγει, να γλιτώσει, να γλιτώσουμε, να λυτρωθουμε.

Χαβαλεε.

Ήρθε λοιπόν εκείνος ο ξενιαστος Σεπτέμβρης, για κάποιους που κάηκαν τα σπίτια τους κ για άλλους που χάσανε τους δικούς τους, οχι τόσο ξενιαστος, τελικα. Αλλα πάντα έτσι δε γίνεται; Στην ανθρωπότητα, κάποιοι υποφέρουν, και για άλλους απλά η ζωή συνεχίζεται. Και με προβλημάτιζε πολύ αυτό πάντα , ενώ λειτουργούμε σα ζώα, ξεχναμε τον πόνο του αλλου, δε μας νοιάζει, δε νιώθουμε, πάμε παρακάτω, λέμε και τι έγινε..;; άλλος ένας άνθρωπος πέθανε, πεθαινουνε χιλιάδες στον πλανήτη, κι εγώ θα πεθάνω κάποτε, μήπως θα με κλάψουν όλοι; Μη μπορώντας να πονεσουμε λοιπον,  με τον πόνο του αλλου, είμαστε κατά τα αλλα,  τα μόνα ενλογα ζώα στον πλανήτη. Αυτά που έχουν και λογικό και συναισθηματικό quality. Που ξεχωρίζουμε από τα αλλα ζώα, αλλα τελικά δεν πονάμε περισσότερο από το σκύλο που έχασε την ουρά του, γιατι του την κόψανε.

Ελπιζω μόνο οι άνθρωποι αυτοί που  γλίτωσαν από  εκείνες τις τρισαθλιες πυρκαγιές του 2007 που ήταν εφαλτήριο για να ξεσπάσουν, κι άλλες αργότερα , κι άλλες τόσες, ελπίζω αυτοί, να μπόρεσαν να επιζήσουν και κάπως να πήγαν παρακάτω γιατί σιγουρα, το κράτος, ξέρουμε όλοι ότι δεν τους πήγε παρακάτω...αλλα τους άφησε εκει, ξεχασμένους.

Για μένα λοιπόν, που βλέποντας τωρα τη ζωή μου επτα χρόνια μετα, που η ζωή ήταν πιο ξενιαστη, σίγουρα πιο ξενιαστη,  για μένα, ετοιμαζόταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο , πολύ φοβερό, πολύ τρομακτικό, σαν εμπειρία πολύ δύσκολο , να ξεκινήσει.. πολύ πικρό στη γεύση, πολύ δυνατό σα συναίσθημα, σα πυροτέχνημα πολύ δελεαστικό, σαν εμπειρία για να το ζήσω, πολύ κουραστικο πια, γιατί δε μου αρεζαν και πολύ συνήθως τα εξτριμ σπορ αλλα τα "ιδιαίτερα", αυτα που δεν τα δοκιμαζει κανεις, γιατι δεν ξερει να τα εκτιμήσει, αυτα που τα ακους και σου κάνουν εντύπωση και αναφωνεις, "Αααα, αληθεια; Το κανεις εσυ αυτο;" Αυτα μ αρεσουν. Τα περιεργα.... Ενα τέτοιο σπορ ήταν κι αυτός που ήρθε δυστυχώς σαν κεραυνός στη ζωή μου...

Δε θυμαμαι τι ώρα ήταν ακριβώς οταν πρώτο έλαβα ενα μηνυμα στο προφίλ μου, απο αυτο το σάιτ. Τα κοιτουσα συχνα, αλλα όχι πάντα πια. Ηταν πρωι; Μεσημερι; Βραδυ;
Βασικά δεν ήταν μια ώρα συγκεκριμένη, ήταν πολλές, ήταν ενα μήνυμα στο προφίλ, και δύο μηνύματα στο προσωπικο μου τσατ, που με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να πάψω να τα αγνοω και να απαντήσω θετικά στο κάλεσμα. Ειχα αποφασίσει πλέον, ότι τέρμα τα μηνύματα, τέρμα τα ιντερνετικα καλέσματα, τέρμα τυφλά ραντεβού, και στο παρά ενα, ήρθαν αυτά τα μηνύματα, που ειχα αποφασίσει πως δεν θα απαντήσω, αν και προσπαθουσα να αντισταθω, σκεφτομουν οτι δεν ηταν και πολυ ευγενικο  να μην του πω έστω ενα "δεν ενδιαφέρομαι". Εκει πρεπει να απαντας, εστω κι αν δεν ενδιαφερεσαι για να ξέρει ο αλλος τι του γίνεται και πια υποψηφια ραντεβου ειναι διαθέσιμα. Ηθελα να μην του απαντησω, κι απλα ήλπιζα να το καταλάβει μόνος του, αλλα πως; Να μυρισει τα δαχτυλά του; Που να ξερε κι εγώ τι τρέλα κουβαλάω;...

Ήταν ενα μήνυμα αναγνωριστικό, και δύο επόμενα επίμονα από ενα παντελώς ξενέρωτο ψευδωνυμο. Μα πραγματικά, λίγο αν ασχολησε με τον κόσμο του cyber dating , δε διαλέγεις ενα nick που σε λεει "χαβαλέ". Μα "χαβαλέ" καλέ μου άνθρωπε;;; Ποια θα σε πάρει στα σοβαρά, και δε θα σκεφτεί ότι θέλεις να δουλεψεις τον κόσμο;; Και απλα να κανεις αυτο που λες... χαβαλέ!
 Πες μου μια που δε θα σκεφτεί ότι θα θέλεις να κάνεις χαβαλέ μαζί της και τίποτα περισσότερο... Κι όμως οχι, αυτό το ηλίθιο ψευδώνυμο, έκρυβε από πίσω ενα κείμενο, που δεν έκανε καθόλου χαβαλε. Χωρίς φωτογραφια φυσικά, απλά ενα κείμενο που δε σου άφηνε περιθώρια να μην του απευθυνεις το λόγο, έστω κι από περθεργεια..

- Δεν σε έπεισα Ε;

Κι όμως, έχει την εξήγηση του, .. πρώτον η έλλειψη φωτογραφίας, εκτός από τον πολύ σοβαρό λόγο που κρύβει από πίσω, σημαινει, και το "δε θελω να χάνω το χρονο μου με ανόητα κοριτσοπουλα που δίνουν έντονη σημασια στην εμφάνιση, οποτε αν εισαι μια τέτοια δινε του".
Δεύτερον διάβασε το κείμενο, μου που σημαίνει ότι αν εγώ κι εσύ αποφασίσουμε ότι δε χάνουμε το χρονο μας, να σαι σίγουρη ότι θα περάσεις πολύ καλά... ( εξαρτάται.. πως το βλέπει ο καθένας το "καλά")
Τελικά αυτή η ζωή, κι άργησα πολύ να το καταλάβω, μάλλον άρχισα να το καταλαβαίνω από το 2007, μου δίνει συνέχεια παρά πολλά μαθήματα, ενα από αυτά ειναι, το ότι εσύ μπορεί να βλέπεις ότι η ζωή σου ειναι μαύρη κι αράχνη, αλλα για κάποιον άλλον, που ζει καλύτερα η χειρότερα δεν έχει σημασία, και να έχει να σου πει : "Ναι, οκ... Αλλα αυτό, μπορείς να το δεις, κι έτσι... Και τελικά να μην ειναι τόσο χάλια όσο νομίζεις..."



-" Μπορεί να ξεπερναω για ενα χρονο τον ηλικιακό περιορισμό σου, αλλα αν δεν ειναι για σένα πρόβλημα αυτό, θα ήθελα να σου μιλήσω. " Τι τζέντλεμαν !! Πάντα έδινε χώρο στον άλλον που είχε δίπλα του, αλλα αυτό ήταν και η μπανανοφλουδα. Εγώ ειχα ξεχάσει ότι στον ηλικιακό περιορισμό μου , δηλαδή, μέχρι ποιας ηλικίας θελω να ειναι το άτομο που θελω να γνωρίσω, ήταν το 36. Δε θυμαμαι καν, αν το έκανα συνειδητά, η αν μέτρησα με τα δαχτυλακια μου, ενα, δύο, τρία, τέσσερα,.... Μέχρι το 11 και είπα Α! οκ, εδώ σταματάμε!! Μωρε τι μας λες; Τα μετρησες καλά;; Και ήταν 11; Κι αν ειναι δώδεκα, δε θα σε πειράξει;;

- Αν ειναι να βρω αυτό που θελω .... ;;; - Οχι!



Και εγενετο...Μορφογενεσης!

Το καλοκαιρι τελειώνει, ενα ομολογουμένως πολύ ζεστο καλοκαιρι,  που πλησιαζε στο τέλος του... Ελαφρώς απογοητευμένη αλλα και πολύ ζεσταμενη για νέες περιπέτειες...

Wed talking

Ήταν ένας υπέροχος γάμος που τα είχε όλα, συγκίνηση, κέφι, χορό, συγγενείς, μια πολύ όμορφη νύφη! Χαίρομαι που σιδέρωσα έστω και δυο τραπεζομάντηλα , που εκανα κάτι, και με την ευχή να με βρει κι εμένα σύντομα ο νέος χρόνος στα λευκά... ποσο πολύ το ήθελα, ποσο το ονειρευόμουν χρονια πριν, από τα 23 μου. Βασικα από τα δεκαοκτω μου ονειρευόμουν να ζήσω το ονειρο της πριγκίπισσας που συναντάει τον πρίγκιπα , κι ας ήταν και στα μαύρα, βρε αδερφέ,.. δε θα με πείραζε.. αρκεί να ερχόταν... Έλα όμως που δεν ήρθε ποτέ κι αν ήρθε, ήρθε με πολλούς περιορισμούς..

When Septemper starts..

Σε ενα μηνα από τότε θα αποφάσιζα να ξαναδώσω το Toefl γιατί στο πρωτο τεστ είχα πατωσει. Να μην πω για την ανεκδιήγητη καθηγήτρια αγγλικων που δε με βοήθησε διολου στην προετοιμασία του τεστ, ότι πληρώθηκε κανονικά αλλα η δουλειά της δυστυχώς δεν ήταν καλή, κ μου τσεπωσε κ τα βιβλία ολοκαίνουρια παρακαλώ! Με το έτσι θέλω.. Τι να πεις; Καλή της ωρα..

25 Αυγουστου 2007

Είμαι στο σπίτι της γιαγιούλας μου στη Θεσσαλονίκη , κοντά στην Ανάληψη, ντάλα καλοκαιρι, στρωμένο στο χωλ ενα τραπεζάκι ξύλινο , ίσα ίσα χωράς να περάσεις στην κουζίνα, απλωμένο φάτσα φορά το λαπ τοπ, κ έχουν πάρει φωτά τα τεστ για το Toefl. Είμαι ηλιοκαμεμμενη, φοράω ενα πράσινο μακρύ μπλουζακι bsb από το 2003 κι ενα χοτ σορτς λευκό, ποδαράκια λεπτά σα κεράκια της λαμπρής,  53 κιλά τοπ κ η γιαγιά μου ακούει τελεβιζιον στη διαπασών... κλασσικά...

Προσοχη....γλιστραει!

Θέλει πολύ κουραγιο να κάτσεις να γράψεις ποσες μαλακιες έχεις κανει στη ζωη σου, βασικα αν κάτσεις κ τις γραψεις κιόλας ίσως σε πιασει κατάθλιψη συνειδητοποιώντας ποσο χαμένος νιώθεις σ αυτή την φοβερή ηλικία των 20-30 που ψάχνεις να βρεις για δεύτερη φορά τον εαυτο σου... η πρώτη είναι στην εφηβεία, γκομενακια , μην ξεχνιεστε!
  Αν γραψεις όμως σε μια μικρή παραγραφο τις λίγες χαζομάρες που κατάφερες να κανεις μέσα σε μια 10ετια κάπου στο τέλος έρχεται μια λύτρωση... ενα "τα εκανα βρε αδερφέ, και τι έγινε; μικρός  ήμουν... Δεν είναι έτσι.... η μάλλον δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.. σ αυτή την ηλικία χτίζεις το ποιον σου, τη βάση σου, συνήθως ασχολησε με την καριέρα σου, αλλα είσαι σε τόσο ενεργητική φάση που παρασύρεσαι από τα πάντα.. νιώθεις ζωντανός, δυνατος, ελεύθερος.
  Μόλις κλείσεις όμως,  τα 30....ΤΕΛΟΣ! Τελειωσε η τρελλα , συνεχίζεται μέσα σου φυσικά αλλα εκφράζεται με άλλο τροπο. Σκέφτεσαι μια...κ δυο κ τρεις ...καλα ως εκεί... αλλα σκέφτεσαι..
  Θέλει κουραγιο λοιπόν, να πεις, με λίγα λόγια, ότι ήσουν παρορμητικος, ότι δοκιμάσεις κι αυτό, κι εκεινο, κ το άλλο,... ότι δεν πρόσεξες, μα... δεν έφταιγες,... ναι, αλλα ΔΕΝ πρόσεξες...κ το χρεώθηκες μικρέ μου... Δεν παίζουν μ αυτά... Πάει τώρα.... Τελειωσε,... ότι έκανες, έκανες .. κ γράφτηκε... και δεν εξομολογείται, δεν ξεπερνιέται, έμεινε ανεξίτηλο μέσα σου... δεν το μετανιώσεις...(αλλού αυτά...!!) έτσι λες,.. ήταν η επιλογή σου σε στιγμάτισε, τελειωσε...δε πεθαίνεις ντε αλλα ζεις μ αυτό...


Τι έκανες λοιπόν;; 5-6 one night stand, με το αφεντικό σου για καλύτερη θέση, με τους φίλους που γνώρισες μόλις  το ίδιο βράδυ σε ενα ξέφρενο καλοκαιρινό Παρτυ, με 2 γκόμενες σε τρίο, με έναν τύπο που είδες 2 φορές όλο κ ολο στη ζωη σου κ σε άφησε έγκυο, ... λίγη κόκα, λιγο μαύρο, λίγη σκόνη τη λευκή..3-4 βίντεο γυμνο, ενα. φόνο.;;;;; το χοντρενουμε..... Αυταααα.... ζεις;;;Ε, ζεις... δεν πέθανες ... τα θυμάσαι;; πολύ καλα... θα τα ξαναεκανες..... ε ναι!!! εγω δεν είμαι;; είναι κανένας αλλος;;; εγω  είμαι... άρα εγω θα τα ξαναεκανα...γιατί;;
  Γιατί οι πράξεις μου είμαι εγω,... κι εγω θα είμαι κ μετά μέσα από αυτές.. κακές καλές, αυτές είναι, εγω είμαι...χαίρεται...

Τι εκανα εγω που με πονάει τόσο πολύ και δεν κατάφερα να αφήσω πίσω;;; Τι;



 

 

 

Eligible..fire

 Είναι ενα ήσυχο καλοκαιρινό βραδάκι, του 2007. Εκεινο το καυτό καλοκαιρι με τις στημένες πυρκαγιές που θέλανε να πλήξουν τον Καραμανλή για το Μπουργκας -Αλεξανδρούπολη , και που αν δεν τρώγανε σηκωτο κ ορθιο τον ίδιο τα κοράκια των κυβερνήσεων θα έπρεπε να χυθεί οπωσδήποτε αίμα ελληνικό για να τον πλήξει πολιτικά κ να τον κηδεψει μια κι έξω! Φόρος τιμής στην ανάμνηση όσων κάηκαν τότε όπου άναψαν φοβερές πυρκαγιές στην Ελλάδα...

Ενα καυτό καλοκαιρινό βράδυ, σε ενα ζεστο κοριτσίστικο δωματιο που δουλεύει αδιάκοπα ένας ολοκαίνουριος ανεμιστήρας. Αρώματα γλυκά από γιασεμί και βανίλια και  χρώμα μπορντό  σκούρο κ μελαγχολικο.
Μπροστά στο μαθητικό γραφειο μου μελετώ, δεν   έχω κάνει σχέδια για βραδινή έξοδο, αν και θα έπρεπε, αλλά  προσπαθώ να συγκεντρώσω το κεφαλι μου για να διαβάσω λεξιλόγιο επιπέδου proficiency, καθώς  αποφάσισα να δώσω το Toefl!

Μάλιστα... είχα διαλεξει τελειώνοντας τις σπουδές μου στη απιθανοτατη σχολη που τελείωσα ότι μετά από αυτές τις τρομερές και φοβερές σπουδές θα μου ταίριαζε  ενα μεταπτυχιακο στο πανεπιστήμιο Μακεδονία και είχα την προσδοκία ότι θα με έπαιρναν το δίχως άλλο.  Μου έλειπε βέβαια μια προϋπόθεση για να μπορέσω να συμπληρώσω την αίτηση μου  ( από τις χιλιάδες που μου έλειπαν έτσι κι αλλιώς) κι αυτή ήταν το Toefl.Μια πιστοποιήση που έδειχνε οτι θα είμαι κάτοχος γνώσεων των Αγγλικών σε επίπεδο proficiency αλλα σε ρυθμό fast forward.

Δεν το έβγαζα με καμία πιθανότητα ούτε σε παράλληλο σύμπαν.. τεραστιο λεξιλόγιο κ έπρεπε να βγει σε ενα μήνα, αδύνατον. Δεν μπορουσα να συγκεντρωθώ δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, η αποθήκευση των λέξεων στον εγκέφαλο μου είχαν χρονική διάρκειας μνήμης χρυσόψαρου, ήθελα περισσότερο να χοροπηδαω σα κατσίκι σε κάποιο τρελό μπαρ, εκείνη την στιγμή ....βαθιες ανάσες κ πάλι από την αρχη,  είχα όμως αγαπη και όρεξη γι αυτό που εκανα και ήθελα πραγματικά να πετύχω.... -καμία ελπίδα- αλλα  ας  πούμε όμως ότι δεν δούλευα τον κόσμο και το προσπαθούσα...

Κάτω στο ψυγείο με περιμενε  η αγαπημένη μου στοίβα από ice tea που με δρόσιζαν και μου έκοβαν την πείνα.. παγωμένο τσάι κ τσιγάρο,... τέλεια δίαιτα ήμουν συλφίδα, κορμαρα, κουκλαρα, μελανουρι από τον ηλιο τον καλοκαιρινό μια Ελληνίδα θέα, όπως είμαστε όλες μας σ αυτή την υπέροχη ηλικία των 25!

Παγωμένο τσάι, τσιγάρο και ατελείωτα τεστ για να βελτιώσω το listening μου που πήγαινε κατά διαόλου..

Ένας Acer laptop του 2005 ήταν το δεξί μου χέρι τελειώνοντας την σχολη σε όλες τις εργασίες μου,....αλλα... κ το εργαλείο μου... ως..προξενήτρα. Το νταβαντζιλικι μου. Ανάμεσα σε διαλείμματα για τσάι, τσιγάρο, σκέψεις και χάζεμα στο διαδίκτυο, δούλευα και κάτι που είχα μάθει να το κάνω πολύ καλά από πολύ μικρή... cyber flirting.  Αγαπημένη μου σελίδα εκεινο το διάστημα αφού είχα στειλει σε σύνταξη το πασίγνωστο mirc, to eligible Greeks.com...

Ενα σαιτ που σου παρέχει λέει γνωριμίες μεταξύ Ελλήνων από Αμερική, Ελλάδα κ Αυστραλία, αλλά και όλον τον κόσμο, με τους απανταχού Έλληνες, για την ακρίβεια,  όπου υπάρχουν δηλαδή, αξιόλογοι ἡ  και  φραγκατοι ομογενείς.

Βλέπεις, στην ηλικία των γεμάτων 25 χρονών, δεν ανησυχείς μόνο για την καριέρα σου την επαγγελματική, αλλα αρχίζεις να νιώθεις πως είσαι στη μέση των 20 λίγο πριν τα 30 και για να μην κυνηγάς σαν τρελή το ρολόι που σφυρίζει λήξη στην προσωπική σου αποκατάσταση, πασχίζει να μαζέψεις "σεμινάρια" που θα σε οδηγήσουν στην ολοκληρωτική ευτυχία. Καριέρα και προσωπική αποκατάσταση σε πλήρη αρμονία κ επιτυχία. Ενα κράμα, από συσσωρευμένα κλισέ και ταμπού που είναι έτοιμα να σκάσουν και να προκαλέσουν ολέθρια καταστροφή στο διάβα τους!

Και όντως έσκασαν κ όντως κάνανε Μεγάλο Μπαμ και ναι, πηρε πολλούς η μπάλα , και άλλοι τόσοι έσπασαν μεγάλη πλάκα μαζί σου, και σε εκμεταλλεύτηκαν. Τα θέλε ο απαφτος σου τα θέλες κι εσύ.

Που είχαμε μείνει;; Α, ναι!!... Login to eligible Greeks.com .....



Απο το 2007

Καλησπέρα,

Η ιστορια που ακολουθεί, ειναι ένα μυθιστόρημα με αρκετές δόσεις βιογραφιάς. 
Ειναι μια απόπειρα, αποτύπωσης σε γραπτό λόγο, όσων, όχι όλων, εχουν συμβει στη ζωή μου. Στην μέχρι τώρα ζωή μου. Αφορά κυριως, παράλληλα, όχι μόνο τη δική μου ζωη, αλλα και τη ζωή ενός ανθρωπου που πέρα απο την προφανή σχέση που μπορει να έχει μαζί μου, θα ήταν αξιο να αποτυπωθεί και να μεινει ως παρακαταθήκη για πολλούς, για κάποιους, για λίγους.. ακόμα κι αν ήταν απλά γνωστός μου. Πραγματικά αν ήταν και μόνο γνωστός μου, θα ήθελα να γράψω για αυτον για όσα σημαντικα εχει κάνει και έχει δει, και έχει δει πολλά, αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να τα γνωρίζω.