Summertime Sadness..

(...)


Ημουν μουδιασμενη. Ενιωθα παραλυτη να κανω το οτιδήποτε. Στεκομουν στο μπαλκονι του σπιτιου μου της πισω αυλης, χαζευα τα ελαιοδεντρα και τις λεμονιες, και αφουγκραζομουν το πλαταρισμα των κυμματων της θαλάσσας που εφτανε ως τα αυτια μου...Η αλμυρα και τα αρωματα του καλοκαιριου μουδιαζαν τα μαγουλα μου.

Το ονειρο...

(...)


Ζούσαμε και οι δύο πια σε μια φυλακή που μας εφτιαξε πολυ καλά αυτός. Φύγαμε απο το σπιτακι της γιαγιάς πια που κοντευανε να μας φανε οι σκορπιοι, και μετακομισαμε σπίτι του, στο σπίτι των δικών του. Επρεπε να ειναι κοντά στη μανούλα του που τον είχε ανάγκη σχεδόν κατακοιτη , και επρεπε να την φροντίζει ανελλιπώς. Οπότε και για μένα βόλευε να ειμαι εκει κοντά για να με βλέπει. Φυσικά δεν με έφερνε σε επαφή με την μαμα για να μην πάθει εντελώς σύγχυση και κυρίως γιατι ηταν θεμα ασφαλείας να μην ανεβώ ποτέ στα επανω διαμερίσματα. Ήταν τρια πατώματα κι εγω εμένα μόνιμα στο κάτω. Στο ισόγειο. Δεν εβλεπα την μαμα ποτέ. Μου απαγορευόταν να την δω.

Μπαμπα μου, μη φυγεις..

Ενα μήνα νωρίτερα η καλή μανούλα βρέθηκε με εγκεφαλικο στο νοσοκομείο, γιατί δεν προσεχε το ζάχαρο της και έτρωγε μονίμως σοκολάτες. Για κανα δίμηνο περιπου ο Οντυ ταλεπωρηθηκε αρκετά με τα νοσοκομεία και πληρωνε αποκλειστικές νοσοκόμες για να την κοιτάνε εκεί η στο σπίτι. Ήταν σε χάλια κατάσταση. Κάποια στιγμή ήταν αδύνατο να της προσφέρουν οτιδήποτε στο νοσοκομείο και στην καλἠ Ελλάδα θα σου πούνε απλά αστην να πεθάνει...
Μιλάμε για τον Οντυ βέβαια που ελάχιστα πράγματα του ειναι αδύνατα κι αν είναι αδύνατα, παλεύει μέχρι τελικής πτώσης για να γίνουν δυνατά. Αυτά συνέβησαν Φλεβαρη με Μαρτη του 2008

Ο επομενος χρονος. Α μερος.

Το 2007 έκλεινε πια με μια σχέση. Με μια νέα σχέση που φαινόταν να έχει μελλον, προοπτική, το στησιμο μιας νεας οικογένειας αργότερα. Στους τρείς μήνες επάνω με ανάγκασε να τον πιέσω αφού απο μόνος του δεν έκανε κουβέντα.