Η Απαντηση.

Ξημερoβραδιαζομουν σπίτι του, στο σπιτακι της γιαγιας. Πολυ συντομα το λεγαμε "το σπιτακι" μας. Η μισή μου μέρα ήταν συνδεδεμένη μαζί του. Δεν υπήρχε κανένα κενό για να χωρέσει κατι άλλο. Κοντευα να τρελαθώ. Τι ειχα πάθει ; Δε γίνεται να μην τον ήθελα και τόσο κι απο την άλλη να έτρεχα απο πίσω του τόσο πολύ σα να μην υπήρχε αύριο. Πραγματικά ειχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Δεν ειχα συνηθίσει ποτέ στη ζωη μου τοσο μπερδεμένες καταστάσεις.

The Choice.

Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν, ήταν ο μήνας του μέλιτος, αν μπορείς να τον πεις έτσι . Μαθαίναμε ο ένας τον άλλον, ζούσαμε τον έρωτα μας. Λιγο συγκρατημένα απο την μεριά μου, γιατι φοβόμουνα πολλά. Δεν τον ήξερα ουσιαστικά, αλλα δεν με επηρρέαζε τόσο αυτο,  oσο οτι διαπίστωνα κάθε μέρα, ότι ο Οντυ, δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή.

"Χαρηκα που σε γνωρισα, και τωρα...;" Μερος Γ΄

Αφού εξαντλησαμε, όλα τα θέματα περι πανεπιστημίου και  ενασχολησεως μας με το αντικείμενο της Πληροφορικής, φτάσαμε σε ενα μικρο κενό, εγω επεμενα αγενεστατα, να μη λεω τίποτα ενδιαφέρον για τον εαυτό μου, όχι πως δεν είχα, αλλα αρνούμουν να περιγράψω το οτιδήποτε για μένα. Κι αυτό έφερνε σε κάπως περίεργη θέση τον Οντυ. Πόση ώρα να μιλούσε ακόμα μόνος του;

"Χαρηκα πολυ που σε γνωρισα...και τωρα;" Μερος Β΄

Ακολουθησαμε μια σχετικα σκοτεινη διαδρομη μεχρι να φτασουμε σε αυτο το σπιτακι. Φτασαμε μπροστα σε μια ψηλη πυλη που φωτιζοταν  μονο απο μια δημοσια λαμπα του δρομου απέναντι. Το σπιτακι ηταν χτισμενο πανω σε ενα ψηλο λοφο και η εισοδος του κτηματος ηταν ανηφορικη. Ανοιξε μια διπλογυρισμενη μεγαλη αλυσιδα με κλειδαρια επανω στην πορτα, και το αμαξι το αφησε μπροστα στην εισοδο.

"Χαρηκα που σε γνωρισα, και τωρα...;" Μερος Α΄

Ήταν σκοτεινά σε εκεινο το σημείο. Στον δρόμο που ειχα παρκαρει ηταν μονόδρομος, στη γωνια ενος πεζόδρομου,  στον οποιο σε έβγαζε απέναντι  στον Ψηλο Βράχο.   Ηταν θεοσκοτεινα. Το μονο που εβλεπα μπροστά μου ηταν τα φώτα του Ψηλού Βραχου. Τιποτε άλλο. Δεξιά ενα κτήριο και σκοτάδι. Αριστερα ενας παιδικος σταθμος και σκοτάδι. Δε μου αρέσει το σκοτάδι. Με αγχώνει. Η αγωνία μου στο κόκκινο ενέτεινε το άγχος μου.

24 Σεπτεμβριου 2007

Ηρθε η μεγαλη μέρα. Το ραντεβου κανονιστηκε στα μέρη του, στις 9.00μμ  το βραδυ. Εκεινη την χρονια έκανε ακόμα καλοκαίρι. Υψηλες για την εποχη θερμοκρασιες. Στα βόρεια μέρη που ζουμε εμείς, μόλις αρχισε να κάνει ψύχρα.

Λιγο πριν την συναντηση.

Μεσολαβησαν κανα δυο τηλεφωνηματα ακομα αυτες τις πεντε μέρες που τον περιμενα να ερθει απο Τσεχια. Απο το Πανεπιστημιο που διδασκε. Τι διδασκε;; Θεματα Πληροφορικης, ας πουμε...
Ειχε να δει καποιους φοιτητες ακομα και να τακτοποιησει τις διατριβες τους, που ειχε αναλαβει ο ιδιος να τους πατροναρει, γιατι το βασικο σεμιναριο είχε τελειωσει.

Η Αλλη.

Ο Οδυσσεας, ήθελε πολλά να πει εκεινο το βράδυ, έψαχνε εναν εξομολογητη, οχι οποιονδήποτε όμως, αλλα της γυναικας που θα του αλλαζε τη ζωη. Ήθελε να μου μιλήσει για το πρόσφατο παρελθόν του, γιατί ηταν αυτό που τον βασανιζε άμεσα. Έδινε πια την εντύπωση, "κατσε να στα πω, γιατι θα σκάσω. Γιατί θέλω να ξέρεις με ποιον εχεις να κάνεις. Γιατί σε αφορά. Γιατί δε θελω να φοβασαι να με συναντήσεις, σε θελω άνετη, όπως θελω να είμαι κι εγω μαζί σου."

Το τηλεφωνημα

 Μετα απο τις ασυναρτητες μπούρδες που του ειχα αραδιασει, κι αφου κοντεψαμε να σφαχτουμε μεσα σ αυτη τη συνομιλία, αποφασίσαμε να δωσουμε μια τελευταία ευκαιρία σε αυτή τη γνωριμία, μπας και καταφέρει κατι να σωθεί..

Ειχαμε τη φαηνοτατη ιδεα -μα πως, τη σκεφτήκαμε ;- να μιλήσουμε στο τηλέφωνό μηπως και η ζωντανη ομιλια μας αλλαζε καπως τη γνώμη του ενος για τον άλλο. Και ναι! Ω, εκ του θαύματος ηταν σωτήρια, μα τον Δία!

Το προσωπο.

 Σε πέντε μέρες που θα του έπαιρνε να γυρίσει στην Ελλάδα, μιλήσαμε κάποιες φορές μεσω ιντερνετ με βίντεο, ( στο οποίο φαινομουν μονο εγώ) και κάποιες φορές στο τηλέφωνό.

Λιγα λογια για μενα.

Ειναι σημαντικό να αναφερω τις καταβολές μου, την καταγωγή μου, το ποιόν μου, τον πλούσιο η φτωχο πνευματικο μου κόσμο. Τις εντελως δισφορετικες αποψεις που διατειρω για ενα θέμα, απο το συνηθισμένο κόσμο, απο που ήρθα, που παω, τι σκοπο εχω να εκπληρώσω σ αυτή τη ζωή ( ελπίζω μόνο θεέ μου όταν φύγω επιτέλους, να έχω εκπληρώσει το σκοπό μου, και να μην τριγυρνώ σα φάντασμα για να τον αποτελειώσω, και να μην μπορώ, και να μην αποτελειώνω ποτέ)

Δωδεκα φορες καφε.

Η πραξη μας εκτυλίχθηκε σε πενήντα γραμμες σε ενα τσατ, και σε δωδεκα ακριβως προτάσεις απο μέρους του,  για να συναντηθούμε επιτέλους μια έστω , φορά για καφέ. Μετα απο επτα ετη, δεν καταφερα να κρατησω ολες τις συζητήσεις μας, (αυτος σίγουρα θα τις εχει,...), τις τότε συζητήσεις μας, μεσα σε αυτο το τσατ, αλλα ξέμεινε μια, κακόμοιρη  και ανελεητα χτυπημένη συζήτηση, που πραγματικά, αποτελεί ορόσημο της γνωριμίας μας, επιστέγασμα της καρμικης συνάντησης μας. Σειματοδοτει και αποτελεί εξήγηση, γιατί, και πως βρεθηκε αυτος ο άνθρωπος στο δρόμο μου και κυρίως γιατί κατσικωθηκε στο σβέρκο μου ( οσο κι αν δεν το ηθελε πολλές φορές) και έμεινε μεχρι σημερα μαζι μου, και δεν κατάφερε ποτέ να φύγει, να γλιτώσει, να γλιτώσουμε, να λυτρωθουμε.

Χαβαλεε.

Ήρθε λοιπόν εκείνος ο ξενιαστος Σεπτέμβρης, για κάποιους που κάηκαν τα σπίτια τους κ για άλλους που χάσανε τους δικούς τους, οχι τόσο ξενιαστος, τελικα. Αλλα πάντα έτσι δε γίνεται; Στην ανθρωπότητα, κάποιοι υποφέρουν, και για άλλους απλά η ζωή συνεχίζεται. Και με προβλημάτιζε πολύ αυτό πάντα , ενώ λειτουργούμε σα ζώα, ξεχναμε τον πόνο του αλλου, δε μας νοιάζει, δε νιώθουμε, πάμε παρακάτω, λέμε και τι έγινε..;; άλλος ένας άνθρωπος πέθανε, πεθαινουνε χιλιάδες στον πλανήτη, κι εγώ θα πεθάνω κάποτε, μήπως θα με κλάψουν όλοι; Μη μπορώντας να πονεσουμε λοιπον,  με τον πόνο του αλλου, είμαστε κατά τα αλλα,  τα μόνα ενλογα ζώα στον πλανήτη. Αυτά που έχουν και λογικό και συναισθηματικό quality. Που ξεχωρίζουμε από τα αλλα ζώα, αλλα τελικά δεν πονάμε περισσότερο από το σκύλο που έχασε την ουρά του, γιατι του την κόψανε.

Ελπιζω μόνο οι άνθρωποι αυτοί που  γλίτωσαν από  εκείνες τις τρισαθλιες πυρκαγιές του 2007 που ήταν εφαλτήριο για να ξεσπάσουν, κι άλλες αργότερα , κι άλλες τόσες, ελπίζω αυτοί, να μπόρεσαν να επιζήσουν και κάπως να πήγαν παρακάτω γιατί σιγουρα, το κράτος, ξέρουμε όλοι ότι δεν τους πήγε παρακάτω...αλλα τους άφησε εκει, ξεχασμένους.

Για μένα λοιπόν, που βλέποντας τωρα τη ζωή μου επτα χρόνια μετα, που η ζωή ήταν πιο ξενιαστη, σίγουρα πιο ξενιαστη,  για μένα, ετοιμαζόταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο , πολύ φοβερό, πολύ τρομακτικό, σαν εμπειρία πολύ δύσκολο , να ξεκινήσει.. πολύ πικρό στη γεύση, πολύ δυνατό σα συναίσθημα, σα πυροτέχνημα πολύ δελεαστικό, σαν εμπειρία για να το ζήσω, πολύ κουραστικο πια, γιατί δε μου αρεζαν και πολύ συνήθως τα εξτριμ σπορ αλλα τα "ιδιαίτερα", αυτα που δεν τα δοκιμαζει κανεις, γιατι δεν ξερει να τα εκτιμήσει, αυτα που τα ακους και σου κάνουν εντύπωση και αναφωνεις, "Αααα, αληθεια; Το κανεις εσυ αυτο;" Αυτα μ αρεσουν. Τα περιεργα.... Ενα τέτοιο σπορ ήταν κι αυτός που ήρθε δυστυχώς σαν κεραυνός στη ζωή μου...

Δε θυμαμαι τι ώρα ήταν ακριβώς οταν πρώτο έλαβα ενα μηνυμα στο προφίλ μου, απο αυτο το σάιτ. Τα κοιτουσα συχνα, αλλα όχι πάντα πια. Ηταν πρωι; Μεσημερι; Βραδυ;
Βασικά δεν ήταν μια ώρα συγκεκριμένη, ήταν πολλές, ήταν ενα μήνυμα στο προφίλ, και δύο μηνύματα στο προσωπικο μου τσατ, που με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να πάψω να τα αγνοω και να απαντήσω θετικά στο κάλεσμα. Ειχα αποφασίσει πλέον, ότι τέρμα τα μηνύματα, τέρμα τα ιντερνετικα καλέσματα, τέρμα τυφλά ραντεβού, και στο παρά ενα, ήρθαν αυτά τα μηνύματα, που ειχα αποφασίσει πως δεν θα απαντήσω, αν και προσπαθουσα να αντισταθω, σκεφτομουν οτι δεν ηταν και πολυ ευγενικο  να μην του πω έστω ενα "δεν ενδιαφέρομαι". Εκει πρεπει να απαντας, εστω κι αν δεν ενδιαφερεσαι για να ξέρει ο αλλος τι του γίνεται και πια υποψηφια ραντεβου ειναι διαθέσιμα. Ηθελα να μην του απαντησω, κι απλα ήλπιζα να το καταλάβει μόνος του, αλλα πως; Να μυρισει τα δαχτυλά του; Που να ξερε κι εγώ τι τρέλα κουβαλάω;...

Ήταν ενα μήνυμα αναγνωριστικό, και δύο επόμενα επίμονα από ενα παντελώς ξενέρωτο ψευδωνυμο. Μα πραγματικά, λίγο αν ασχολησε με τον κόσμο του cyber dating , δε διαλέγεις ενα nick που σε λεει "χαβαλέ". Μα "χαβαλέ" καλέ μου άνθρωπε;;; Ποια θα σε πάρει στα σοβαρά, και δε θα σκεφτεί ότι θέλεις να δουλεψεις τον κόσμο;; Και απλα να κανεις αυτο που λες... χαβαλέ!
 Πες μου μια που δε θα σκεφτεί ότι θα θέλεις να κάνεις χαβαλέ μαζί της και τίποτα περισσότερο... Κι όμως οχι, αυτό το ηλίθιο ψευδώνυμο, έκρυβε από πίσω ενα κείμενο, που δεν έκανε καθόλου χαβαλε. Χωρίς φωτογραφια φυσικά, απλά ενα κείμενο που δε σου άφηνε περιθώρια να μην του απευθυνεις το λόγο, έστω κι από περθεργεια..

- Δεν σε έπεισα Ε;

Κι όμως, έχει την εξήγηση του, .. πρώτον η έλλειψη φωτογραφίας, εκτός από τον πολύ σοβαρό λόγο που κρύβει από πίσω, σημαινει, και το "δε θελω να χάνω το χρονο μου με ανόητα κοριτσοπουλα που δίνουν έντονη σημασια στην εμφάνιση, οποτε αν εισαι μια τέτοια δινε του".
Δεύτερον διάβασε το κείμενο, μου που σημαίνει ότι αν εγώ κι εσύ αποφασίσουμε ότι δε χάνουμε το χρονο μας, να σαι σίγουρη ότι θα περάσεις πολύ καλά... ( εξαρτάται.. πως το βλέπει ο καθένας το "καλά")
Τελικά αυτή η ζωή, κι άργησα πολύ να το καταλάβω, μάλλον άρχισα να το καταλαβαίνω από το 2007, μου δίνει συνέχεια παρά πολλά μαθήματα, ενα από αυτά ειναι, το ότι εσύ μπορεί να βλέπεις ότι η ζωή σου ειναι μαύρη κι αράχνη, αλλα για κάποιον άλλον, που ζει καλύτερα η χειρότερα δεν έχει σημασία, και να έχει να σου πει : "Ναι, οκ... Αλλα αυτό, μπορείς να το δεις, κι έτσι... Και τελικά να μην ειναι τόσο χάλια όσο νομίζεις..."



-" Μπορεί να ξεπερναω για ενα χρονο τον ηλικιακό περιορισμό σου, αλλα αν δεν ειναι για σένα πρόβλημα αυτό, θα ήθελα να σου μιλήσω. " Τι τζέντλεμαν !! Πάντα έδινε χώρο στον άλλον που είχε δίπλα του, αλλα αυτό ήταν και η μπανανοφλουδα. Εγώ ειχα ξεχάσει ότι στον ηλικιακό περιορισμό μου , δηλαδή, μέχρι ποιας ηλικίας θελω να ειναι το άτομο που θελω να γνωρίσω, ήταν το 36. Δε θυμαμαι καν, αν το έκανα συνειδητά, η αν μέτρησα με τα δαχτυλακια μου, ενα, δύο, τρία, τέσσερα,.... Μέχρι το 11 και είπα Α! οκ, εδώ σταματάμε!! Μωρε τι μας λες; Τα μετρησες καλά;; Και ήταν 11; Κι αν ειναι δώδεκα, δε θα σε πειράξει;;

- Αν ειναι να βρω αυτό που θελω .... ;;; - Οχι!



Και εγενετο...Μορφογενεσης!

Το καλοκαιρι τελειώνει, ενα ομολογουμένως πολύ ζεστο καλοκαιρι,  που πλησιαζε στο τέλος του... Ελαφρώς απογοητευμένη αλλα και πολύ ζεσταμενη για νέες περιπέτειες...

Wed talking

Ήταν ένας υπέροχος γάμος που τα είχε όλα, συγκίνηση, κέφι, χορό, συγγενείς, μια πολύ όμορφη νύφη! Χαίρομαι που σιδέρωσα έστω και δυο τραπεζομάντηλα , που εκανα κάτι, και με την ευχή να με βρει κι εμένα σύντομα ο νέος χρόνος στα λευκά... ποσο πολύ το ήθελα, ποσο το ονειρευόμουν χρονια πριν, από τα 23 μου. Βασικα από τα δεκαοκτω μου ονειρευόμουν να ζήσω το ονειρο της πριγκίπισσας που συναντάει τον πρίγκιπα , κι ας ήταν και στα μαύρα, βρε αδερφέ,.. δε θα με πείραζε.. αρκεί να ερχόταν... Έλα όμως που δεν ήρθε ποτέ κι αν ήρθε, ήρθε με πολλούς περιορισμούς..

When Septemper starts..

Σε ενα μηνα από τότε θα αποφάσιζα να ξαναδώσω το Toefl γιατί στο πρωτο τεστ είχα πατωσει. Να μην πω για την ανεκδιήγητη καθηγήτρια αγγλικων που δε με βοήθησε διολου στην προετοιμασία του τεστ, ότι πληρώθηκε κανονικά αλλα η δουλειά της δυστυχώς δεν ήταν καλή, κ μου τσεπωσε κ τα βιβλία ολοκαίνουρια παρακαλώ! Με το έτσι θέλω.. Τι να πεις; Καλή της ωρα..

25 Αυγουστου 2007

Είμαι στο σπίτι της γιαγιούλας μου στη Θεσσαλονίκη , κοντά στην Ανάληψη, ντάλα καλοκαιρι, στρωμένο στο χωλ ενα τραπεζάκι ξύλινο , ίσα ίσα χωράς να περάσεις στην κουζίνα, απλωμένο φάτσα φορά το λαπ τοπ, κ έχουν πάρει φωτά τα τεστ για το Toefl. Είμαι ηλιοκαμεμμενη, φοράω ενα πράσινο μακρύ μπλουζακι bsb από το 2003 κι ενα χοτ σορτς λευκό, ποδαράκια λεπτά σα κεράκια της λαμπρής,  53 κιλά τοπ κ η γιαγιά μου ακούει τελεβιζιον στη διαπασών... κλασσικά...