(...)
Ζούσαμε και οι δύο πια σε μια φυλακή που μας εφτιαξε πολυ καλά αυτός. Φύγαμε απο το σπιτακι της γιαγιάς πια που κοντευανε να μας φανε οι σκορπιοι, και μετακομισαμε σπίτι του, στο σπίτι των δικών του. Επρεπε να ειναι κοντά στη μανούλα του που τον είχε ανάγκη σχεδόν κατακοιτη , και επρεπε να την φροντίζει ανελλιπώς. Οπότε και για μένα βόλευε να ειμαι εκει κοντά για να με βλέπει. Φυσικά δεν με έφερνε σε επαφή με την μαμα για να μην πάθει εντελώς σύγχυση και κυρίως γιατι ηταν θεμα ασφαλείας να μην ανεβώ ποτέ στα επανω διαμερίσματα. Ήταν τρια πατώματα κι εγω εμένα μόνιμα στο κάτω. Στο ισόγειο. Δεν εβλεπα την μαμα ποτέ. Μου απαγορευόταν να την δω.
Ήταν τραγικο το συναίσθημα ένιωθα εντελώς ηλίθια γιατί ήταν αδύνατο να κατανοήσω πως με πλήρη ειλικρίνεια μπορούσε να μου θέτει τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Δεν έλεγε ψέματα, όχι σε μένα και ταυτόχρονα φοβόταν τρομερά να μην παραβω κάποιον κανόνα...
Δεν επρεπε για κανένα λόγο να το κάνω. Μου έλεγε, "Όλα μπορώ να τα ελέγξω, τα μονα που δεν μπορώ είναι οι αστάθμητοι παράγοντες. Κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς. Δεν γνωρίζω πότε θα σου την καρφώσει να τα διαλύσεις όλα, κι ύστερα εγω θα πρέπει να τρέχω και να μην φτάνω."
Είχε φοβερή αγωνία οσο μου τα έλεγε αυτά. Προσπαθούσε συνέχεια με κάθε τροπο να μου τα εξηγεί. Έκλαιγα, χτυπιομουν, θυμωνα, ξεσπουσα άσχημα, κάθε φορα που ολο αυτο το προγραμμα με τσακιζε, αλλα αυτός εκει. Δεν τον κουνουσε τίποτα σε οτι αφορούσε τους κανόνες του. Ήταν ενας βράχος!
Ζουσα με ολη αυτή την πίεση καθημερινά. Μην πατας εκει, μην κουνιέσαι έτσι, μην πλησιάζεις εκεί δεν σε "πιάνει η ομπρέλα ". Επρεπε να κινούμαι σε συγκεκριμένο χώρο αυστηρά. Δεν πλησιαζα το μπαλκονι, ουτε τον κηπο. Κλειναμε τα παντζουρια να μην μας βλεπει κανεις. Κοντευα να τρελαθώ. Μια μερα μονο, με επιασε κριση πανικου. Εχασα το οξυγονο μου, δεν μπορουσα να αναπνευσω. Με ηρεμουσε, εβρισκε παντα τροπο να με ηρεμει και να μου δίνει κουραγιο να συνεχισω. Το μονο που με κρατούσε ήταν η αγαπη του και η φροντίδα του για μένα. Η προσπάθεια του να αντέξω, να μην λυγισω, να μη σπάσω να κρατηθώ δίπλα του κι εγώ, το μικρο βραχακι. Γιατι ;;;Γιατι με είχε ανάγκη ενας άνθρωπος που είχε καταφέρει να ελέγχει τους φόβους του. Ήταν πιο δυνατός ψυχικα κι απο χιλιους εκατό άλλους άντρες μαζί. Γιατι ειχε ανάγκη εμένα ;
Μια μερα με εβγαλε εξω για φαγητο, απο τις σπανιες φορες που κυκλοφορουσαμε μαζι. Πλεον συνειδητοποιω οτι δεν ηταν για τα χρηματα, -το οτι δεν με εβγαζε εξω συχνα- οπως το παρουσιαζε, αλλα για την καλυψη του. Πηγαμε στην εξοχη, σε ενα ομορφο ξοκκλησι, και μετα για καφε και μετα για φαγητο. Διαλεξαμε μια καφετερια, την μοναδικη που ειχε εκει κοντα. Ηταν χτυσμενη πανω σε ενα βραχο, και ειχε παντου τζαμαρια για να θαυμαζεις την φυση, το νερο, τους καταρρακτες απεναντι. Ηταν μεσημερακι και ο ηλιος μεσα απο τις τζαμαριες καρφωνε με τις ακτινες του τα ματια μας. Ειχε πολυ κόσμο και παρα πολυ φασαρια. Με το ζορι τον ακουγα.
Πιασαμε μια τεραστια κουβεντα. Στην αρχη μου ελεγε ιστοριες απο την παλια του ζωη. Πως ξεκινησε μονος του να δουλευει, οταν ηταν μικρος σε μια αλυσιδα με σουπερ μαρκετ, πως απο παιδι για τα θεληματα που εσερνε καροτσακια για το σουπερ μαρκετ, εφτασε να ειναι διοικητικο στελεχος της ιδιας αλυσιδας και να διοιηκει περι τα πενηντα χιλιαδες ατομα προσωπικο. Εβγαλε πολλα λεφτα απο αυτο.
Μετα εφυγε με το Queen Elisabeth II ως μουσικος για ταξιδι εξι μηνες. Ηθελε να ξεκουραστει. Και καπου στα τριαντα του μενοντας Αμερικη περασε απο τον προδρομο του κεντρικου χρηματιστηριου της Αμερικης, το penie stock market, κανοντας τον broker. Τρέλα. Μια ζωη στα κοκκινα. Εμπειριες ταξιδια, γνωριμιες, γυναικες παντου. Ωσπου ασχοληθηκε με αυτο που ειχε σπουδασει πια, θελοντας να κανει κατι δικο του. Εγινε αλαζονας, υπεροπτης, και φαντασμενος. Ανεβηκε ψηλα και υπερεκτιμησε τον ευατο του. Λατρεψε τον εαυτο του και τις δυναμεις του, αλλα ταυτοχρονα κεδρισε μεγαλα αποθεματα ψυχικης δυναμης, που αργοτερα θα του χρειαζοντουσαν.
Εφτασε να καιει ελληνικα χαρτονομισματα σε παραλιακες της Χαλκιδικης, γιατι απλα δεν ειχε τι αλλο να τα κανει. Κι αργοτερα το χρημα του γυρισε την πλατη, κι εφτασε να ζει απενταρος.
Εγω ημουν η σταγονα στον ωκαιανο του. Το καρυδοτσουφλο που εψαχνε να κρατηθει.
Τον ρωτουσα ξανα και ξανα σε εκεινο το καφε, πως εφτασε να γινει Κατασκοπος; Πως εμπλεξε σε ενα τοσο φρικτο και απανθρωπο περιβαλλον; Τι ακριβως έκανε και πως τον χρησιμοποιουσαν; Να κανει τι; Πως θα εβγαινε απο κει και πως ηταν τοσο σιγουρος οτι θα τα καταφερει, χωρις να χρειαστει να γινει αυτοχειρας και να αφαιρεσει ο ιδιος την ζωη του που με εβγαζε απο τα ρουχα μου. (Κατι που του αρεσε πολυ..)
Μα, πως θα μπορουσε ενας τετοιος ανθρωπος ποτε, να κανει μια τοσο ανοητη και αποβλακωμενη πραξη; Ενας ανθρωπος που ειχε μαθει να ρουφαει τη ζωη, να ζει στο καθε δευτερολεπτο τα παντα, δεν υπηρχε τιποτα που να μην το εχει δοκιμασει. Μεχρι και ναρκωτικα ειχε δοκιμασει και εμαθε πως ειχε καθε λογο να τα μισει και να τα απεχθανεται.
Η ζωη του ειχε προσφερει απλοχερα με τη βοηθεια της τυχης, το βαθυτερο νοημα της.
Ειχε μαθει να λατρευει τον εαυτο του και να μην τα παραταει ποτε και για κανεναν λογο.
Λιγο μετα, αφου συνειδητοποιησε , ποσο μεγαλη χαζομαρα ηταν να γινει τοσο υπεροπτης, και αφου δεν υπηρχε περιπτωση να δει Νομπελ ουτε στο φεγγαρι, εφυγε για να βρει τον εαυτο του στο Νεπαλ μαζι με τους βουδιστες. Η επιτυχια για όσα με το μυαλό του είχε καταφέρει κοντευε να τον τρελάνει. Έμεινε κάποιο διάστημα εκεί και ο εσωτερικισμος τον βοηθησε να εκτιμησει πιο απλα πράγματα στη ζωή.
Γυρίσε καινούριος, ένας αλλος εαυτός που είχε ανάγκη να βρει και ειχε χάσει για καιρό. Έβαλε σκοπο της ζωής του να πολεμήσει για το μέλλον του. Να μην αφήσει τίποτε στην τύχη.
Μέσα στην υπηρεσία δέχτηκε μια πολυ σκληρή εκπαιδευση, φυσικά και ο χαρακτήρας και οι αντοχές του την σήκωναν και ήταν απαραίτητο να υποβληθεί σ αυτήν την εκπαιδευση για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπιζε.
Ανάλογη αυτής που κάνουν τα ΟΥΚ και οι ειδικές δυνάμεις. Έπρεπε να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητη μια τέτοια εκπαιδευση γιατί μπορεί να τυχαινε να βρεθει σε επικίνδυνες αποστολές. Ναι, όπως γίνονται στις ταινίες, μόνο που εδώ ήταν η αληθινή ζωη.
Στο τέλος της συζήτησης κι αφού δεν ένιωσα κανένα οίκτο για ολο αυτό που του συνέβαινε αφού μόνος του το είχε προκαλέσει, μου ειπε αυτή τη φράση, "Αυτός είμαι... αυτό κάνω, αν θέλεις να με ακολουθήσεις πρέπει να διαλέξεις τώρα." Οχι, δε μου έβαζε το μαχαιρι στο λαιμό, απλα περιμενε μια απάντηση αν ειμαι διατεθειμένη να το ζήσω ολο αυτο μαζί του. "Μου ειπε, το ξέρω θα είναι πολύ δύσκολο, θα δυσκολευτείς κι εσύ μαζι μου, αλλα εγω δεν έχω άλλη επιλογή, είμαι εκεί, ο στόχος μου είναι να βγω και θα το κανω. Ακουγοταν απιστευτα σιγουρος κι ειχε δειξει απο τη μεχρι τωρα ζωη του, οτι δεν ειχε υπαρξει κατι που να μην ειχε καταφερει απο ολα οσα θελησε. Εδινε μια υποσχεση σε μενα και στον εαυτο του, και ταυτοχρονα μια προσκληση να τον ακολουθησω αν ηθελα, σ αυτο το ταξιδι γιατι στο τελος του, οταν θα μπορουσε να κανει ολα αυτα που ονειρευοταν ηθελε να βρει εμενα. Ηθελε να με εχει μαζι του.
Που να ήξερα αν ήθελα να ακολουθησω; Που να φανταστω τι δυσκολίες θα τραβουσα; Σε ποιον εφιάλτη θα μπορούσα να δω ολο αυτον τον Γολγοθα που με περιμενε;
Στάθηκα για ενα λεπτο και κοίταξα τον ουρανο μεσα απο τις τζαμαριες του μαγαζιου. Ο ηλιος χτυπουσε με λυσσα τα βουνα, τα δεντρα, και αυτο που μου εδιχνε ήταν οτι η ζωη δεν σταματαει πουθενα. Απλα συνεχιζει το εργο της. Συνεχιζει να υπαρχει και να κανει τον κυκλο της, αδιαφοροντας για τα εμποδια. Δεν σταματουσε τιποτα τον Ηλιο να περναει μεσα απο τα βραχια, απο τα δεντρα, απο το νερο, το εκανε. Μου εδειχνε τη δυναμη του, το σθενος του να υπαρχει στη ζωη μεσα απο καθε εμποδιο.
Περίμενα ενα σημάδι που θα μου έδειχνε τι επρεπε να κάνω, περίμενα μέσα μου να ακούσω μια φωνή που θα μου έλεγε τι να κάνω. Κοιτουσα τον ήλιο και σκεφτομουν. Δεν γινοταν να αποφασισω μεσα ενα λεπτο. Δεν γνωριζα.
Η φωνή της λογικής και της συνείδησης μου, ελεγε ΌΧΙ με μεγάλα γράμματα, έλεγε τρεχα μακριά, φύγε τώρα να γλιτώσεις, μην παραμυθιαζεσαι οτι θα ζήσεις το παραμυθι. Η φωνή της καρδιάς μου ήταν εκκωφαντική... ειχα αρχίσει, πολυ αργά πια, να τον ερωτευομαι. Ξαφνικά ένιωσα μέσα μου, πως αυτός ο άνθρωπος έχει ανάγκη την βοήθεια μου. Πως δεν μου τα λέει ολα αυτά τυχαία. Πως περιμενει κατι απο μενα. Έχει αναγκη την ύπαρξη μου, στη ζωή του. Εκεί ένιωσα να τον λυπαμαι. Δεν υποσχομουν τίποτα στον εαυτό μου. Το μόνο που ήξερα ήταν οτι για την ώρα τον ηθελα κι εγω στην ζωη μου, περα απο ολο αυτο το δυσκολο έργο , περα απο αυτές τις συνθήκες, ήμασταν ενα ζευγάρι που ξέραμε απο πολυ νωρίς οτι θελαμε να περάσουμε τη ζωή μας μαζί.
Οσο η λογική μου φωναζε, ΌΧΙ, η απαντηση μου ήταν "ΝΑΙ". Εκει ένιωσα να δίνω ραντεβού με το πεπρωμένο μου, Εκεί, μόλις ακριβώς εκείνη στιγμή ενιωσα τις ασυλιδες να δένουν γύρω στο λαιμό μου. Ένιωσα ότι ήρθε η στιγμή που δε θα μπορώ να κάνω πισω πια...και παρηγορησα τον εαυτό μπυ, οτι πρόκειται να βοηθήσω έναν ανθρωπο, ένιωσα ότι γεννήθηκα στη ζωη γιατί κάποια στιγμή έμελλε να συναντήσω αυτον τον ανθρωπο κι αυτός εμένα. Με καθε τροπο, με ολους τροπους. Ότι αυτος γεννήθηκε για να βρεθεί εκεί που βρέθηκε και να βοηθήσει την ανθρωπότητα με το έργο του κι εγω θα βρισκόμουν στον δρόμο του για να γίνω ο ακόλουθος του, ο βοηθος του. Οτι μαζί θα παιρνουσαμε αυτο το πύρινο μονοπάτι. Μαζί θα παιρνουσαμε αυτή τη φωτιά. Το ενιωσα
βαθιά μεσα μου και το αποφάσισα, οσο κι αν με σκοτωνε. Το ρισκαρα θανάσιμα. Αλλα ήθελα να βλεπω το τέλος αυτου του μονοπατιού και το όνειρο που με περιμενε να ζήσω, κλείνοντας πίσω αυτή την δύσκολη πόρτα. Οτι κάποτε θα έγραφα τι περάσαμε και πως βγήκαμε νικητές κι οτι έτσι η ζωή μου θα αποκτούσε νόημα. Δεν θα ένιωθα πια οτι ήρθα κενή στον κόσμο χωρίς να αφησω ούτε ενα λιθαράκι, ούτε μια προσφορά.
Το όνειρο μας, λοιπόν, ήταν να καταφέρουμε να πουληθεί η εφαρμογή του Οδυσσέα σε μια πολύ μεγάλη και παγκόσμιας εμβέλειας εταιρία, έτσι ώστε να γίνουν γρήγορα γνωστοί και να έρθει έτσι ολο αυτό το χρήμα που θα το χρησιμοποιούσε ως μέσον για να ξεφύγει απο κει που ήταν.
Το όνειρο μας, ήταν να ζησουμε ελεύθεροι πια, πλουσιοπάροχα, ευκαταστατοι, ευτυχώς η δυστυχώς και να κάνουμε την δικη μας οικογένεια. Αυτήν που τα "μεγάλα κεφαλια" της υπηρεσιας του, που τον έλεγχαν, του απαγόρευαν να κάνει... Το θέλαμε πολυ, οσο και τη ζωή μας, οσο και το δικαιωμα μας στη ζωή.
Θέλαμε με κάθε τροπο, να ζήσουμε το όνειρο μας. Θέλαμε το ίδιο και οι δύο και θα ερχόταν δύσκολα.... πολύ δύσκολα.
.png)
Ζούσαμε και οι δύο πια σε μια φυλακή που μας εφτιαξε πολυ καλά αυτός. Φύγαμε απο το σπιτακι της γιαγιάς πια που κοντευανε να μας φανε οι σκορπιοι, και μετακομισαμε σπίτι του, στο σπίτι των δικών του. Επρεπε να ειναι κοντά στη μανούλα του που τον είχε ανάγκη σχεδόν κατακοιτη , και επρεπε να την φροντίζει ανελλιπώς. Οπότε και για μένα βόλευε να ειμαι εκει κοντά για να με βλέπει. Φυσικά δεν με έφερνε σε επαφή με την μαμα για να μην πάθει εντελώς σύγχυση και κυρίως γιατι ηταν θεμα ασφαλείας να μην ανεβώ ποτέ στα επανω διαμερίσματα. Ήταν τρια πατώματα κι εγω εμένα μόνιμα στο κάτω. Στο ισόγειο. Δεν εβλεπα την μαμα ποτέ. Μου απαγορευόταν να την δω.
Ήταν τραγικο το συναίσθημα ένιωθα εντελώς ηλίθια γιατί ήταν αδύνατο να κατανοήσω πως με πλήρη ειλικρίνεια μπορούσε να μου θέτει τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Δεν έλεγε ψέματα, όχι σε μένα και ταυτόχρονα φοβόταν τρομερά να μην παραβω κάποιον κανόνα...
Δεν επρεπε για κανένα λόγο να το κάνω. Μου έλεγε, "Όλα μπορώ να τα ελέγξω, τα μονα που δεν μπορώ είναι οι αστάθμητοι παράγοντες. Κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς. Δεν γνωρίζω πότε θα σου την καρφώσει να τα διαλύσεις όλα, κι ύστερα εγω θα πρέπει να τρέχω και να μην φτάνω."
Είχε φοβερή αγωνία οσο μου τα έλεγε αυτά. Προσπαθούσε συνέχεια με κάθε τροπο να μου τα εξηγεί. Έκλαιγα, χτυπιομουν, θυμωνα, ξεσπουσα άσχημα, κάθε φορα που ολο αυτο το προγραμμα με τσακιζε, αλλα αυτός εκει. Δεν τον κουνουσε τίποτα σε οτι αφορούσε τους κανόνες του. Ήταν ενας βράχος!
Ζουσα με ολη αυτή την πίεση καθημερινά. Μην πατας εκει, μην κουνιέσαι έτσι, μην πλησιάζεις εκεί δεν σε "πιάνει η ομπρέλα ". Επρεπε να κινούμαι σε συγκεκριμένο χώρο αυστηρά. Δεν πλησιαζα το μπαλκονι, ουτε τον κηπο. Κλειναμε τα παντζουρια να μην μας βλεπει κανεις. Κοντευα να τρελαθώ. Μια μερα μονο, με επιασε κριση πανικου. Εχασα το οξυγονο μου, δεν μπορουσα να αναπνευσω. Με ηρεμουσε, εβρισκε παντα τροπο να με ηρεμει και να μου δίνει κουραγιο να συνεχισω. Το μονο που με κρατούσε ήταν η αγαπη του και η φροντίδα του για μένα. Η προσπάθεια του να αντέξω, να μην λυγισω, να μη σπάσω να κρατηθώ δίπλα του κι εγώ, το μικρο βραχακι. Γιατι ;;;Γιατι με είχε ανάγκη ενας άνθρωπος που είχε καταφέρει να ελέγχει τους φόβους του. Ήταν πιο δυνατός ψυχικα κι απο χιλιους εκατό άλλους άντρες μαζί. Γιατι ειχε ανάγκη εμένα ;
Μια μερα με εβγαλε εξω για φαγητο, απο τις σπανιες φορες που κυκλοφορουσαμε μαζι. Πλεον συνειδητοποιω οτι δεν ηταν για τα χρηματα, -το οτι δεν με εβγαζε εξω συχνα- οπως το παρουσιαζε, αλλα για την καλυψη του. Πηγαμε στην εξοχη, σε ενα ομορφο ξοκκλησι, και μετα για καφε και μετα για φαγητο. Διαλεξαμε μια καφετερια, την μοναδικη που ειχε εκει κοντα. Ηταν χτυσμενη πανω σε ενα βραχο, και ειχε παντου τζαμαρια για να θαυμαζεις την φυση, το νερο, τους καταρρακτες απεναντι. Ηταν μεσημερακι και ο ηλιος μεσα απο τις τζαμαριες καρφωνε με τις ακτινες του τα ματια μας. Ειχε πολυ κόσμο και παρα πολυ φασαρια. Με το ζορι τον ακουγα.
Πιασαμε μια τεραστια κουβεντα. Στην αρχη μου ελεγε ιστοριες απο την παλια του ζωη. Πως ξεκινησε μονος του να δουλευει, οταν ηταν μικρος σε μια αλυσιδα με σουπερ μαρκετ, πως απο παιδι για τα θεληματα που εσερνε καροτσακια για το σουπερ μαρκετ, εφτασε να ειναι διοικητικο στελεχος της ιδιας αλυσιδας και να διοιηκει περι τα πενηντα χιλιαδες ατομα προσωπικο. Εβγαλε πολλα λεφτα απο αυτο.
Μετα εφυγε με το Queen Elisabeth II ως μουσικος για ταξιδι εξι μηνες. Ηθελε να ξεκουραστει. Και καπου στα τριαντα του μενοντας Αμερικη περασε απο τον προδρομο του κεντρικου χρηματιστηριου της Αμερικης, το penie stock market, κανοντας τον broker. Τρέλα. Μια ζωη στα κοκκινα. Εμπειριες ταξιδια, γνωριμιες, γυναικες παντου. Ωσπου ασχοληθηκε με αυτο που ειχε σπουδασει πια, θελοντας να κανει κατι δικο του. Εγινε αλαζονας, υπεροπτης, και φαντασμενος. Ανεβηκε ψηλα και υπερεκτιμησε τον ευατο του. Λατρεψε τον εαυτο του και τις δυναμεις του, αλλα ταυτοχρονα κεδρισε μεγαλα αποθεματα ψυχικης δυναμης, που αργοτερα θα του χρειαζοντουσαν.
Εφτασε να καιει ελληνικα χαρτονομισματα σε παραλιακες της Χαλκιδικης, γιατι απλα δεν ειχε τι αλλο να τα κανει. Κι αργοτερα το χρημα του γυρισε την πλατη, κι εφτασε να ζει απενταρος.
Εγω ημουν η σταγονα στον ωκαιανο του. Το καρυδοτσουφλο που εψαχνε να κρατηθει.
Τον ρωτουσα ξανα και ξανα σε εκεινο το καφε, πως εφτασε να γινει Κατασκοπος; Πως εμπλεξε σε ενα τοσο φρικτο και απανθρωπο περιβαλλον; Τι ακριβως έκανε και πως τον χρησιμοποιουσαν; Να κανει τι; Πως θα εβγαινε απο κει και πως ηταν τοσο σιγουρος οτι θα τα καταφερει, χωρις να χρειαστει να γινει αυτοχειρας και να αφαιρεσει ο ιδιος την ζωη του που με εβγαζε απο τα ρουχα μου. (Κατι που του αρεσε πολυ..)
Μα, πως θα μπορουσε ενας τετοιος ανθρωπος ποτε, να κανει μια τοσο ανοητη και αποβλακωμενη πραξη; Ενας ανθρωπος που ειχε μαθει να ρουφαει τη ζωη, να ζει στο καθε δευτερολεπτο τα παντα, δεν υπηρχε τιποτα που να μην το εχει δοκιμασει. Μεχρι και ναρκωτικα ειχε δοκιμασει και εμαθε πως ειχε καθε λογο να τα μισει και να τα απεχθανεται.
Η ζωη του ειχε προσφερει απλοχερα με τη βοηθεια της τυχης, το βαθυτερο νοημα της.
Ειχε μαθει να λατρευει τον εαυτο του και να μην τα παραταει ποτε και για κανεναν λογο.
Λιγο μετα, αφου συνειδητοποιησε , ποσο μεγαλη χαζομαρα ηταν να γινει τοσο υπεροπτης, και αφου δεν υπηρχε περιπτωση να δει Νομπελ ουτε στο φεγγαρι, εφυγε για να βρει τον εαυτο του στο Νεπαλ μαζι με τους βουδιστες. Η επιτυχια για όσα με το μυαλό του είχε καταφέρει κοντευε να τον τρελάνει. Έμεινε κάποιο διάστημα εκεί και ο εσωτερικισμος τον βοηθησε να εκτιμησει πιο απλα πράγματα στη ζωή.
Γυρίσε καινούριος, ένας αλλος εαυτός που είχε ανάγκη να βρει και ειχε χάσει για καιρό. Έβαλε σκοπο της ζωής του να πολεμήσει για το μέλλον του. Να μην αφήσει τίποτε στην τύχη.
Μέσα στην υπηρεσία δέχτηκε μια πολυ σκληρή εκπαιδευση, φυσικά και ο χαρακτήρας και οι αντοχές του την σήκωναν και ήταν απαραίτητο να υποβληθεί σ αυτήν την εκπαιδευση για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπιζε.
Ανάλογη αυτής που κάνουν τα ΟΥΚ και οι ειδικές δυνάμεις. Έπρεπε να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητη μια τέτοια εκπαιδευση γιατί μπορεί να τυχαινε να βρεθει σε επικίνδυνες αποστολές. Ναι, όπως γίνονται στις ταινίες, μόνο που εδώ ήταν η αληθινή ζωη.
Στο τέλος της συζήτησης κι αφού δεν ένιωσα κανένα οίκτο για ολο αυτό που του συνέβαινε αφού μόνος του το είχε προκαλέσει, μου ειπε αυτή τη φράση, "Αυτός είμαι... αυτό κάνω, αν θέλεις να με ακολουθήσεις πρέπει να διαλέξεις τώρα." Οχι, δε μου έβαζε το μαχαιρι στο λαιμό, απλα περιμενε μια απάντηση αν ειμαι διατεθειμένη να το ζήσω ολο αυτο μαζί του. "Μου ειπε, το ξέρω θα είναι πολύ δύσκολο, θα δυσκολευτείς κι εσύ μαζι μου, αλλα εγω δεν έχω άλλη επιλογή, είμαι εκεί, ο στόχος μου είναι να βγω και θα το κανω. Ακουγοταν απιστευτα σιγουρος κι ειχε δειξει απο τη μεχρι τωρα ζωη του, οτι δεν ειχε υπαρξει κατι που να μην ειχε καταφερει απο ολα οσα θελησε. Εδινε μια υποσχεση σε μενα και στον εαυτο του, και ταυτοχρονα μια προσκληση να τον ακολουθησω αν ηθελα, σ αυτο το ταξιδι γιατι στο τελος του, οταν θα μπορουσε να κανει ολα αυτα που ονειρευοταν ηθελε να βρει εμενα. Ηθελε να με εχει μαζι του.
Που να ήξερα αν ήθελα να ακολουθησω; Που να φανταστω τι δυσκολίες θα τραβουσα; Σε ποιον εφιάλτη θα μπορούσα να δω ολο αυτον τον Γολγοθα που με περιμενε;
Στάθηκα για ενα λεπτο και κοίταξα τον ουρανο μεσα απο τις τζαμαριες του μαγαζιου. Ο ηλιος χτυπουσε με λυσσα τα βουνα, τα δεντρα, και αυτο που μου εδιχνε ήταν οτι η ζωη δεν σταματαει πουθενα. Απλα συνεχιζει το εργο της. Συνεχιζει να υπαρχει και να κανει τον κυκλο της, αδιαφοροντας για τα εμποδια. Δεν σταματουσε τιποτα τον Ηλιο να περναει μεσα απο τα βραχια, απο τα δεντρα, απο το νερο, το εκανε. Μου εδειχνε τη δυναμη του, το σθενος του να υπαρχει στη ζωη μεσα απο καθε εμποδιο.
Περίμενα ενα σημάδι που θα μου έδειχνε τι επρεπε να κάνω, περίμενα μέσα μου να ακούσω μια φωνή που θα μου έλεγε τι να κάνω. Κοιτουσα τον ήλιο και σκεφτομουν. Δεν γινοταν να αποφασισω μεσα ενα λεπτο. Δεν γνωριζα.
Η φωνή της λογικής και της συνείδησης μου, ελεγε ΌΧΙ με μεγάλα γράμματα, έλεγε τρεχα μακριά, φύγε τώρα να γλιτώσεις, μην παραμυθιαζεσαι οτι θα ζήσεις το παραμυθι. Η φωνή της καρδιάς μου ήταν εκκωφαντική... ειχα αρχίσει, πολυ αργά πια, να τον ερωτευομαι. Ξαφνικά ένιωσα μέσα μου, πως αυτός ο άνθρωπος έχει ανάγκη την βοήθεια μου. Πως δεν μου τα λέει ολα αυτά τυχαία. Πως περιμενει κατι απο μενα. Έχει αναγκη την ύπαρξη μου, στη ζωή του. Εκεί ένιωσα να τον λυπαμαι. Δεν υποσχομουν τίποτα στον εαυτό μου. Το μόνο που ήξερα ήταν οτι για την ώρα τον ηθελα κι εγω στην ζωη μου, περα απο ολο αυτο το δυσκολο έργο , περα απο αυτές τις συνθήκες, ήμασταν ενα ζευγάρι που ξέραμε απο πολυ νωρίς οτι θελαμε να περάσουμε τη ζωή μας μαζί.
Οσο η λογική μου φωναζε, ΌΧΙ, η απαντηση μου ήταν "ΝΑΙ". Εκει ένιωσα να δίνω ραντεβού με το πεπρωμένο μου, Εκεί, μόλις ακριβώς εκείνη στιγμή ενιωσα τις ασυλιδες να δένουν γύρω στο λαιμό μου. Ένιωσα ότι ήρθε η στιγμή που δε θα μπορώ να κάνω πισω πια...και παρηγορησα τον εαυτό μπυ, οτι πρόκειται να βοηθήσω έναν ανθρωπο, ένιωσα ότι γεννήθηκα στη ζωη γιατί κάποια στιγμή έμελλε να συναντήσω αυτον τον ανθρωπο κι αυτός εμένα. Με καθε τροπο, με ολους τροπους. Ότι αυτος γεννήθηκε για να βρεθεί εκεί που βρέθηκε και να βοηθήσει την ανθρωπότητα με το έργο του κι εγω θα βρισκόμουν στον δρόμο του για να γίνω ο ακόλουθος του, ο βοηθος του. Οτι μαζί θα παιρνουσαμε αυτο το πύρινο μονοπάτι. Μαζί θα παιρνουσαμε αυτή τη φωτιά. Το ενιωσα
βαθιά μεσα μου και το αποφάσισα, οσο κι αν με σκοτωνε. Το ρισκαρα θανάσιμα. Αλλα ήθελα να βλεπω το τέλος αυτου του μονοπατιού και το όνειρο που με περιμενε να ζήσω, κλείνοντας πίσω αυτή την δύσκολη πόρτα. Οτι κάποτε θα έγραφα τι περάσαμε και πως βγήκαμε νικητές κι οτι έτσι η ζωή μου θα αποκτούσε νόημα. Δεν θα ένιωθα πια οτι ήρθα κενή στον κόσμο χωρίς να αφησω ούτε ενα λιθαράκι, ούτε μια προσφορά.
Το όνειρο μας, λοιπόν, ήταν να καταφέρουμε να πουληθεί η εφαρμογή του Οδυσσέα σε μια πολύ μεγάλη και παγκόσμιας εμβέλειας εταιρία, έτσι ώστε να γίνουν γρήγορα γνωστοί και να έρθει έτσι ολο αυτό το χρήμα που θα το χρησιμοποιούσε ως μέσον για να ξεφύγει απο κει που ήταν.
Το όνειρο μας, ήταν να ζησουμε ελεύθεροι πια, πλουσιοπάροχα, ευκαταστατοι, ευτυχώς η δυστυχώς και να κάνουμε την δικη μας οικογένεια. Αυτήν που τα "μεγάλα κεφαλια" της υπηρεσιας του, που τον έλεγχαν, του απαγόρευαν να κάνει... Το θέλαμε πολυ, οσο και τη ζωή μας, οσο και το δικαιωμα μας στη ζωή.
Θέλαμε με κάθε τροπο, να ζήσουμε το όνειρο μας. Θέλαμε το ίδιο και οι δύο και θα ερχόταν δύσκολα.... πολύ δύσκολα.
