Η πραξη μας εκτυλίχθηκε σε πενήντα γραμμες σε ενα τσατ, και σε δωδεκα ακριβως προτάσεις απο μέρους του, για να συναντηθούμε επιτέλους μια έστω , φορά για καφέ. Μετα απο επτα ετη, δεν καταφερα να κρατησω ολες τις συζητήσεις μας, (αυτος σίγουρα θα τις εχει,...), τις τότε συζητήσεις μας, μεσα σε αυτο το τσατ, αλλα ξέμεινε μια, κακόμοιρη και ανελεητα χτυπημένη συζήτηση, που πραγματικά, αποτελεί ορόσημο της γνωριμίας μας, επιστέγασμα της καρμικης συνάντησης μας. Σειματοδοτει και αποτελεί εξήγηση, γιατί, και πως βρεθηκε αυτος ο άνθρωπος στο δρόμο μου και κυρίως γιατί κατσικωθηκε στο σβέρκο μου ( οσο κι αν δεν το ηθελε πολλές φορές) και έμεινε μεχρι σημερα μαζι μου, και δεν κατάφερε ποτέ να φύγει, να γλιτώσει, να γλιτώσουμε, να λυτρωθουμε.
Σε καθε του αιτημα, να αφήσουμε επιτέλους αυτο το κρυοπλασμα που μπαινει ανάμεσα μας και να ζωντανεψουμε την επικοινωνία και τη σχεση μας ( οποια κι αν ηταν μεχρι εκεινη τη στιγμή) έβρισκε τοιχο. Όμως ο Χαβαλέ που ειχε όνομα, οπως κι εγω, και δεν λεγόταν Χαβαλέ, αλλα Οδυσσεας..... ηταν αντάξιος εκπρόσωπος του ονόματος του, δεν το εβαζε και δεν το βαζει μεχρι σημερα ποτέ κάτω στα δύσκολα, δεν τα παρατάει. Οχι αν εχει λόγο, κι ο λόγος εμφανίστηκε σύντομα μπροστά του...
Δώδεκα φορές έκκληση για καφέ και αρνηθηκα και τις δωδεκα. Ξημερωνε, μιλουσαμε, απερριπτα προτάσεις στο τσατ, νυχτωνε και ξανά το ίδιο. Δώδεκα εκκλήσεις για καφέ και ηταν σα να βγηκα μαζι του και τις δώδεκα. Δεν ήθελα να βιαστω, ήθελα το χρόνο μου, αυτός έμοιαζε πολυ σίγουρος κι εγω ανασφαλής. Ήθελα το χρονο μου, για να αποφασίσω, άλλωστε μόλις είχε πέσει πανω στην υποσχεση μου να μην βγω ποτέ ξανά τυφλο ραντεβού, και επρεπε να εχει πολύ καλό λόγο για να αθετησω την υπόσχεση μου... Και δεν ειχε, ... δεν πουλούσε πρόλογο, δεν είχε φαντασία, δεν τον ενδιέφεραν αυτά, δεν εψαχνε τροπους να με ρίξει, έψαχνε τρόπους να με βοηθήσει. Απλά...
Ηθελε απλά να συναντήσει το κορίτσι της φωτογραφίας... τίποτε άλλο.
Δεν του ήταν όμως και ότι πιο εύκολο.
Ισως έβλεπε, ξεκαθαρα, κι οχι δυσκολα, οτι ο τοίχος δεν ήταν τοίχος αλλα δίαυλος επικοινωνίας και έκκληση για ΒΟΉΘΕΙΑ! Δεν ηταν τοίχος, ηταν άμυνα, ήταν κούραση ψυχική, ηταν ξεκάθαρο αυτο..
Σε αυτο το ξεχασμένο κείμενο διαλογου, στους περιτριγυρισμένους ξεχασμένους δισκους κάποιων pc που υπέφεραν δυσβάσταχτα βασανιστήρια στα χέρια μου, κατάφερε να επιβιώσει αυτή και μόνο η συνομιλία , γιατί με εκανε να τρομαξω με κατι φοβερο,... Μετα απο καποια λεπτά συζήτησης κι αφου ο Οντυ (χαρη συντομιας) ειχε αρχισει να κουραζεται με το ποσες φορές ειχε προσπαθήσει να βρει ενα τροπο να με προσεγγισει και να με πείσει να βγούμε, εμενα η έκκληση μου για ΒΟΉΘΕΙΑ αρχισε να γίνεται εντονότερη
Πραγματικά, αμέσως μετά, το τι μπούρδες, καθόμουν και του αραδιαζα του ανθρωπου για δήθεν κοσμοθεωρίες μου, περι ανθρώπων, ζωής, καταστάσεων, δηθεν διαφορετικών χαρακτήρων, ( γι αυτο ας πούμε δεν μπορουμε να βρεθούμε γιατί δεν ταιριαζουμε...που το ειχα δει;; στο φλυτζάνι ;;) οτι αυτος εκπέμπει αλλου δηθεν, κι εγω αλλού, και δε γίνεται ας πούμε ουτε καν να μπούμε στη διαδικασία να βρεθούμε. Κι ο ανθρωπος αυτος, που μου έχει αποδείξει, οτι ξερει να ακούει τον αλλον, μ αφηνε κι εμένα να λεω τα δικα μου, τα λογιδροια μου, και σταματημό να μην έχω, και να μην βγάζει άχνα... και δωστου...
-Ναι, με ακους;,....μπλα, μπλα, μπλα,...
-Φυσικά!
-Και ναι, με καταλαβαίνεις ;;
-Απόλυτα, συνέχισε...
-Και με παρακολουθείς ;
-Φυσικά, με μεγαλη προσοχή, οπως πάντα ( αυτο έγινε μότο του απο τότε)
Και δωστου μπουρδα και ασυναρτησια, και κακό,... παρολα ταύτα ο άνθρωπος συνεχισε να θέλει να
με δει, και τώρα πια ακόμα περισσότερο γιατί "καταλαβε", κι οταν λεω "καταλαβε", εννοώ καταλαβε πολυ καλά... απο το πισω κείμενο.... Οτι " καλέ μου ανθρωπε, ειμαι χεσμενη παντελώς, οτι ειμαι απόλυτα φοβισμένη, τρομοκρατημενη, απόλυτα μπερδεμένη, τα χω χαμένα και ζηταω ΒΟΉΘΕΙΑ!!! Ποσο ρομπά πρεπει να γίνω ακομα για να το καταλάβεις ;;"
Με λυπήθηκε, ειμαι σίγουρη. Ένιωσε αυτο το θλιβερό, γλυκοπικρο συναίσθημα που νιωθεις όταν βλέπεις στο δρόμο σου, ενα μικρο, ανυπεράσπιστο κουραβι, χτυπημένο στους δρόμους, μούσκεμα απο τη βροχη, να κλαίει γοερα, και να μην εχει απο πουθενά αλλού να πιαστεί για βοήθεια, παρα μόνο απο σένα που ετυχε και το είδες και δεν πρόκειται να το δει ποτέ κανενας άλλος εκτός απο σένα...
Ειναι αδυνατον να μην το βοηθησεις. Δεν εχεις αλλη επιλογη.
Ετσι, κι Οντυ, δεν ειχε αλλη επιλογη. Εβλεπε οτι υπηρχε ανάγκη, μεγαλη αναγκη να με βοηθήσει. Επρεπε να το κάνει ήθελε, δεν ήθελε. Και ηταν επιλογη του πια. Ο καθενας μας θα το έκανε.
Και με "ειδε",...δε μπορούσε να με αγνοήσει,...με ειδε... "τι διαολο, να εχει πάθει αυτο το ανυπερασπιστο γλυκο κουτάβι και να κλαίει ετσι γοερα, μεσα στα μούτρα μου;" Γιατι τοσο μπέρδεμα, τι εχει συμβεί ;
Έχει μαθει να βοηθάει σαν "Οδυσσεας", σαν μυθικός ηρωας, που παντα βοηθάει οπου μπορεί τους ανυπαρασπιστους και όπου υπάρχει ανάγκη. Και λόγο "δουλειάς", φαντάστηκε οτι θα ήμουν εύκολη υπόθεση, οτι θα με ξεπετουσε, θα το λυναμε εύκολα το πρόβλημα...
-Οχι,..
-"Θελω πρώτα να ακούσω τη φωνή σου", του ειπα,...Δεν άντεχα να μη βαλω περιορισμους, ήταν οι άμυνες μου...
Σε πέντε μέρες ερχόταν Ελλάδα.
