Ειναι σημαντικό να αναφερω τις καταβολές μου, την καταγωγή μου, το ποιόν
μου, τον πλούσιο η φτωχο πνευματικο μου κόσμο. Τις εντελως δισφορετικες αποψεις
που διατειρω για ενα θέμα, απο το συνηθισμένο κόσμο, απο που ήρθα, που παω, τι
σκοπο εχω να εκπληρώσω σ αυτή τη ζωή ( ελπίζω μόνο θεέ μου όταν φύγω επιτέλους,
να έχω εκπληρώσει το σκοπό μου, και να μην τριγυρνώ σα φάντασμα για να τον αποτελειώσω,
και να μην μπορώ, και να μην αποτελειώνω ποτέ)
Μεγαλωσα σε μια μικροαστική οικογένεια με δυο μεγαλύτερα αδέρφια και σκυλιά, μέσα στη δεκαετια του 80 και του 90 πέρασα τα πάντα σε έντονο βαθμό. Χρυσή εποχή για οσους την έζησαν, η έκρηξη του κιτς και της πληθώρας. Με πολύ αγάπη, πολύ γκρίνια στο οικογενειακό καθεστώς, πολύ -τα εχω ολα και δε ξερω τι μου φταίει - , πολυ υπερπροστασία, πολλούς περιορισμούς καθότι συντηρητικοί γονείς μέχρι αηδίας για το τίποτα. Δυο γονείς μορφωμένοι, δυο μεγαλύτερα αδέρφια παραμορφωμένα, εγώ σαν παιδί τον περισσότερο καιρό μπερδεμένη (όπως και τωρα).
Γεννήθηκα, με συγγενή καρδιοπάθεια. Μετάθεση Μεγάλων αγγειων.(Arterial switch!) Ολοι με προσεχανε από την ώρα που γεννηθηκα, ολοι με υπερπροσταευανε με πρωτο και καλυτερο τον μπαμπα μου. Περασα ένα χειρουργειο τρισημιση μηνων μωρο, πολλες επιπλοκες αργοτερα στην σχολικη ηλικία και στην εφηβεία και τελειωνοντας το σχολειο, η καρδια μου για να συνεχισει να με συντηρει χρειαστηκε βηματοδότη και από τότε, τον φοραω, χωρίς επιπλοκές πια. Δε με κουρασε ιδιαιτερα το γεγονος, γιατι ήταν αντιμετωπισημο και ειχα μεγάλη στηριξη από το περιβάλλον μου, απλα ήταν ένα προβληματάκι που απλά υπηρχε και έμαθα να ζω μ αυτό. Οι δικοι μου τραβηξαν περισσοτερο άγχος και αγωνία από μένα. Παντα.
Με έκαναν να νιώθω, η ευάλωτη της παρέας, το γυαλινο κουκλί για να μην σπάσει. Αυτό μου έκανε κακό. Το ξεπέρασα με τον Οντυ. «Εχεις μεγάλη δυναμη μέσα σου, και δεν το ξέρεις. Εκμεταλλεύσου την.» Το ίδιο μου έλεγε και ο μπαμπάς μου, πάντα.
Ισως αυτό το πρόβλημα, με όλη την αντιμετώπιση που είχε από τους γύρω μου, με έκανε να θέλω να μην αποτυχω ποτε. Εβαζα ψηλούς στόχους, που ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Όχι, δεν ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ήταν ότι άντεχα, αλλά δεν είχα μάθει ποτέ να κουράζομαι για να το αποκτήσω. Ήθελα όλα να μου έρχονται πιο ευκολα απ όσο χρειαζόταν να παλέψω για να τα έχω. Γιατι έτσι είχα μάθει. Εύκολα.
Η μοιρα μου όμως, με ήθελε να παλεύω, μέχρι και σήμερα. Ακομα παλεύω σκληρά. Ακομα κουραζομαι ψυχικά. Και τιποτα δεν έρχεται λιγο πιο εύκολα, κι έτσι όπως θα το ήθελα. Εχω δυναμεις, λεει, που δεν γνωριζω. Εχω αποθέματα, που δεν εχω ιδέα πως τα απέκτησα και πόσα ακομα είναι κρυμμένα.
Ειμαι τυχερη, αλλά δεν ένιωσα ουτε μια στιγμη, ποτε τον εαυτο μου, τυχερο. Κι όμως..ειμαι. Γιατι εχω την τυχη να παλευω, και να φτάνω στόχους.
Δεν έμαθα τελικά ποτέ μου τι ήθελα να γίνω, τι μου πήγαινε, τι μου ταίριαζε, ποιος ο σκοπος μου. Δεν ήξερα τις κλίσεις μου, δεν έμαθα ποτέ ποιες είναι. Ο ενας γονιος με έστελνε στη μια κατεύθυνση, ο αλλος στην άλλη, αλλα τελικά συμφώνησαν στην ίδια για άλλο λόγο ο καθένας. Τώρα ξέχασαν το κακό που έκαναν , δεν θυμούνται τίποτα.
Ήθελα να γίνω κτηνιατρος, ηθοποιος, δασκάλα, αρχιτέκτονας . Μου προέκυψε πληροφορικαριος της κακιάς ώρας . Δεν πάλεψα ποτέ για οτι εκανα, έμαθα στα εύκολα, στην μη-προσπάθεια, έκανα καλά πάντα μόνο αυτό που με ενδιέφερε. Σπανια με ενδιέφερε κατι πολύ και συνήθως δεν ηταν για βιοποριστικούς λόγους. Νόμιζα δε, πάντα ότι είμαι σπουδαία, ότι αξίζω το καλύτερο από κληρονομιάς, ότι έχω δύναμη φοβερή μέσα μου, οτι θέλω να γίνω σπουδαία και τρανή και οτι σύντομα θα τα καταφέρω και θα έχω αυτό που μου αξίζει.
Ήθελα να κάνω και οικογένεια. Σύντομα κι αυτό, κι αν γινόταν με έναν και τον πρωτο που θα γνωριζα, να με έβρισκε παρθενα, και να ζουσαμε μαζί το όνειρο. Να ζουσα παραμυθένια. Είχα ευκατάστατη ζωή, οχι όμως ήρεμη ψυχικά. Είχα στήριξη απο τον μπαμπα μου, κι αυτήν έψαχνα και απο τον μέλλοντα σύζυγο μου. Έφτιαξα ένα προτυπο μοντέλο στο μυαλο μου, Στεπφορντ αντρογύνου, κι ήθελα να πραγματοποιηθεί, χωρίς καμια παρέκκλιση.
Τίποτα απο οσα ειχα στο μυαλο μου, δεν έγιναν ποτέ. Οταν ανακαλυψα οτι οι ανθρωποι δεν μπαίνουν σε καλούπια, έβαλα 20 κιλά από το κακό μου. Όταν απελευθερώθηκα απο αυτό , εχασα τα κιλά και βρήκα τον επόμενο γκόμενο.
Έφτασα στο τέρμα, και το τέρμα για μένα είναι όταν κάνεις παιδι, χωρίς να εχω καταφέρει τίποτα απο οσα περίμενα να μου έρθουν εύκολα. Στη γυάλα που ζούσα, δε μου εξήγησε ποτέ κανείς γιατί με βάλανε. Δυσκολεύτηκα πολύ μεχρι να βρω τον εαυτό μου, μέχρι να βγω από τη γυάλα.
Δεν έμαθα οτι τίποτα δεν έρχεται στη ζωή εύκολα, κάποια πράγματα έρχονται, άλλα χρειάζεται τους σωστούς παράγοντες να είναι εκεί, στη θέση τους και στη σωστή ώρα, για να έρθει κάτι εύκολα. Χρειάζονται τις κατάλληλες προϋποθέσεις κι απλά η πρόθεση δεν φτάνει. Αν αυτο συμβεί πολλές φορές , θα έρθουν εύκολα πολλές φορές.
Για κάποιο μυστήριο λόγο, που δεν καταλαβα ποτέ, οι γονείς μου ασχολήθηκαν περισσότερο με το αν θα παντρευόμουν και πότε, παρά με το τι θα γίνω στη ζωή μου. Σαν να υπέβοσκε ενα σχέδιο, του τύπου , "τι να τα κάνεις τα πτυχία, αφού θα παντρευτείς και θα σε ζήσει ο άντρας σου". Αργότερα κατάλαβα, οτι δεν ήμουν εγω αυτή που προσπαθούσα να το πετύχω αυτό, αλλά με είχαν οδηγήσει να προσπαθώ να το κάνω.
Ακόμα κι αν έτσι να ήταν, δεν υπήρχε τίποτα αθέμιτο σ αυτό, μόνο που πήγαινα ολοταχώς και με μαθηματική ακρίβεια να καταστρέψω τη ζωή μου.
Και βρήκα τελικά τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο για να καταφέρω να πετύχω το σκοπό μου.
Μεγαλωσα σε μια μικροαστική οικογένεια με δυο μεγαλύτερα αδέρφια και σκυλιά, μέσα στη δεκαετια του 80 και του 90 πέρασα τα πάντα σε έντονο βαθμό. Χρυσή εποχή για οσους την έζησαν, η έκρηξη του κιτς και της πληθώρας. Με πολύ αγάπη, πολύ γκρίνια στο οικογενειακό καθεστώς, πολύ -τα εχω ολα και δε ξερω τι μου φταίει - , πολυ υπερπροστασία, πολλούς περιορισμούς καθότι συντηρητικοί γονείς μέχρι αηδίας για το τίποτα. Δυο γονείς μορφωμένοι, δυο μεγαλύτερα αδέρφια παραμορφωμένα, εγώ σαν παιδί τον περισσότερο καιρό μπερδεμένη (όπως και τωρα).
Γεννήθηκα, με συγγενή καρδιοπάθεια. Μετάθεση Μεγάλων αγγειων.(Arterial switch!) Ολοι με προσεχανε από την ώρα που γεννηθηκα, ολοι με υπερπροσταευανε με πρωτο και καλυτερο τον μπαμπα μου. Περασα ένα χειρουργειο τρισημιση μηνων μωρο, πολλες επιπλοκες αργοτερα στην σχολικη ηλικία και στην εφηβεία και τελειωνοντας το σχολειο, η καρδια μου για να συνεχισει να με συντηρει χρειαστηκε βηματοδότη και από τότε, τον φοραω, χωρίς επιπλοκές πια. Δε με κουρασε ιδιαιτερα το γεγονος, γιατι ήταν αντιμετωπισημο και ειχα μεγάλη στηριξη από το περιβάλλον μου, απλα ήταν ένα προβληματάκι που απλά υπηρχε και έμαθα να ζω μ αυτό. Οι δικοι μου τραβηξαν περισσοτερο άγχος και αγωνία από μένα. Παντα.
Με έκαναν να νιώθω, η ευάλωτη της παρέας, το γυαλινο κουκλί για να μην σπάσει. Αυτό μου έκανε κακό. Το ξεπέρασα με τον Οντυ. «Εχεις μεγάλη δυναμη μέσα σου, και δεν το ξέρεις. Εκμεταλλεύσου την.» Το ίδιο μου έλεγε και ο μπαμπάς μου, πάντα.
Ισως αυτό το πρόβλημα, με όλη την αντιμετώπιση που είχε από τους γύρω μου, με έκανε να θέλω να μην αποτυχω ποτε. Εβαζα ψηλούς στόχους, που ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Όχι, δεν ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ήταν ότι άντεχα, αλλά δεν είχα μάθει ποτέ να κουράζομαι για να το αποκτήσω. Ήθελα όλα να μου έρχονται πιο ευκολα απ όσο χρειαζόταν να παλέψω για να τα έχω. Γιατι έτσι είχα μάθει. Εύκολα.
Η μοιρα μου όμως, με ήθελε να παλεύω, μέχρι και σήμερα. Ακομα παλεύω σκληρά. Ακομα κουραζομαι ψυχικά. Και τιποτα δεν έρχεται λιγο πιο εύκολα, κι έτσι όπως θα το ήθελα. Εχω δυναμεις, λεει, που δεν γνωριζω. Εχω αποθέματα, που δεν εχω ιδέα πως τα απέκτησα και πόσα ακομα είναι κρυμμένα.
Ειμαι τυχερη, αλλά δεν ένιωσα ουτε μια στιγμη, ποτε τον εαυτο μου, τυχερο. Κι όμως..ειμαι. Γιατι εχω την τυχη να παλευω, και να φτάνω στόχους.
Δεν έμαθα τελικά ποτέ μου τι ήθελα να γίνω, τι μου πήγαινε, τι μου ταίριαζε, ποιος ο σκοπος μου. Δεν ήξερα τις κλίσεις μου, δεν έμαθα ποτέ ποιες είναι. Ο ενας γονιος με έστελνε στη μια κατεύθυνση, ο αλλος στην άλλη, αλλα τελικά συμφώνησαν στην ίδια για άλλο λόγο ο καθένας. Τώρα ξέχασαν το κακό που έκαναν , δεν θυμούνται τίποτα.
Ήθελα να γίνω κτηνιατρος, ηθοποιος, δασκάλα, αρχιτέκτονας . Μου προέκυψε πληροφορικαριος της κακιάς ώρας . Δεν πάλεψα ποτέ για οτι εκανα, έμαθα στα εύκολα, στην μη-προσπάθεια, έκανα καλά πάντα μόνο αυτό που με ενδιέφερε. Σπανια με ενδιέφερε κατι πολύ και συνήθως δεν ηταν για βιοποριστικούς λόγους. Νόμιζα δε, πάντα ότι είμαι σπουδαία, ότι αξίζω το καλύτερο από κληρονομιάς, ότι έχω δύναμη φοβερή μέσα μου, οτι θέλω να γίνω σπουδαία και τρανή και οτι σύντομα θα τα καταφέρω και θα έχω αυτό που μου αξίζει.
Ήθελα να κάνω και οικογένεια. Σύντομα κι αυτό, κι αν γινόταν με έναν και τον πρωτο που θα γνωριζα, να με έβρισκε παρθενα, και να ζουσαμε μαζί το όνειρο. Να ζουσα παραμυθένια. Είχα ευκατάστατη ζωή, οχι όμως ήρεμη ψυχικά. Είχα στήριξη απο τον μπαμπα μου, κι αυτήν έψαχνα και απο τον μέλλοντα σύζυγο μου. Έφτιαξα ένα προτυπο μοντέλο στο μυαλο μου, Στεπφορντ αντρογύνου, κι ήθελα να πραγματοποιηθεί, χωρίς καμια παρέκκλιση.
Τίποτα απο οσα ειχα στο μυαλο μου, δεν έγιναν ποτέ. Οταν ανακαλυψα οτι οι ανθρωποι δεν μπαίνουν σε καλούπια, έβαλα 20 κιλά από το κακό μου. Όταν απελευθερώθηκα απο αυτό , εχασα τα κιλά και βρήκα τον επόμενο γκόμενο.
Έφτασα στο τέρμα, και το τέρμα για μένα είναι όταν κάνεις παιδι, χωρίς να εχω καταφέρει τίποτα απο οσα περίμενα να μου έρθουν εύκολα. Στη γυάλα που ζούσα, δε μου εξήγησε ποτέ κανείς γιατί με βάλανε. Δυσκολεύτηκα πολύ μεχρι να βρω τον εαυτό μου, μέχρι να βγω από τη γυάλα.
Δεν έμαθα οτι τίποτα δεν έρχεται στη ζωή εύκολα, κάποια πράγματα έρχονται, άλλα χρειάζεται τους σωστούς παράγοντες να είναι εκεί, στη θέση τους και στη σωστή ώρα, για να έρθει κάτι εύκολα. Χρειάζονται τις κατάλληλες προϋποθέσεις κι απλά η πρόθεση δεν φτάνει. Αν αυτο συμβεί πολλές φορές , θα έρθουν εύκολα πολλές φορές.
Για κάποιο μυστήριο λόγο, που δεν καταλαβα ποτέ, οι γονείς μου ασχολήθηκαν περισσότερο με το αν θα παντρευόμουν και πότε, παρά με το τι θα γίνω στη ζωή μου. Σαν να υπέβοσκε ενα σχέδιο, του τύπου , "τι να τα κάνεις τα πτυχία, αφού θα παντρευτείς και θα σε ζήσει ο άντρας σου". Αργότερα κατάλαβα, οτι δεν ήμουν εγω αυτή που προσπαθούσα να το πετύχω αυτό, αλλά με είχαν οδηγήσει να προσπαθώ να το κάνω.
Ακόμα κι αν έτσι να ήταν, δεν υπήρχε τίποτα αθέμιτο σ αυτό, μόνο που πήγαινα ολοταχώς και με μαθηματική ακρίβεια να καταστρέψω τη ζωή μου.
Και βρήκα τελικά τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο για να καταφέρω να πετύχω το σκοπό μου.
