Ήταν ένας υπέροχος γάμος που τα είχε όλα, συγκίνηση, κέφι, χορό, συγγενείς, μια πολύ όμορφη νύφη! Χαίρομαι που σιδέρωσα έστω και δυο τραπεζομάντηλα , που εκανα κάτι, και με την ευχή να με βρει κι εμένα σύντομα ο νέος χρόνος στα λευκά... ποσο πολύ το ήθελα, ποσο το ονειρευόμουν χρονια πριν, από τα 23 μου. Βασικα από τα δεκαοκτω μου ονειρευόμουν να ζήσω το ονειρο της πριγκίπισσας που συναντάει τον πρίγκιπα , κι ας ήταν και στα μαύρα, βρε αδερφέ,.. δε θα με πείραζε.. αρκεί να ερχόταν... Έλα όμως που δεν ήρθε ποτέ κι αν ήρθε, ήρθε με πολλούς περιορισμούς..
Στα δεκαοκτω μου εκανα την πρώτη μου σχέση... με εναν μικρο, μικρότερο μου έναν χρόνο... κι έφαγα τα μούτρα μου γιατί έπεσα με τα μούτρα.. ήρθαν άλλες δυο σχέσεις για δυο χρονια η κάθε μια, ελάχιστης σημασίας κι με βρήκαν στο τέλος τσακισμενη ψυχολογικά, μπερδεμένη, κουρασμένη αλλα για κάποιο λόγο πιο πεισμωμενη. Έφτασα στα 25 μου απελπισμένη, ότι δε θα βρω ποτέ αυτο που μου ταιριάζει, ότι δεν αξίζω,.. αλήθεια τι αξίζω; πως μετράει η αξία ενός ανθρώπου ; Μιας γυναίκας. Από τι; Και κυρίως, γιατί γαμωτο αυτο που σε άλλους έρχεται τόσο φυσιολογικά και αβίαστα , χωρίς κανένα κόστος, σε άλλους να έρχεται μέσα από οκτακόσια κύματα;; Το γράφει στο κούτελο μας; Μου λείπει κάτι;; Κι αυτο το σπαστικο... να ακούς από άντρες .. "αξίζεις τα καλύτερα, πολύ τυχερος αυτος που σε εχει, τον ζηλεύω,.. είσαι φοβερή, απίθανη, πανέξυπνη,..." Κι αυτος που στο λέει, πρώτον δε σε ενδιαφέρει καθόλου, αλλα κολακεύεσαι από τον τροπο που στα λέει , και δεύτερον τα λεει απλα για να στα πει, για να σου κεντρισει το ενδιαφερον γιατι πολυ απλα ξερει, οτι δεν υπαρχει περιπτωση ποτε να πηγαινες μαζι του...
Αλλα έφτασα πολύ απεγνωσμένη και αποφασισμένη, να μη σταματήσω να ψάχνω...
Ο γάμος έληξε με την πιο γλυκιά γεύση και με πολλές δόσεις αισιοδοξίας ότι σε λιγο καιρο έρχεται και η ώρα μου, σε λιγο καιρο θα είμαι στην αγκαλιά καποιου που θα μου δώσει εσωτερικά ότι στερήθηκα τόσα χρονια, ότι δεν πηρα ποτέ, θα έχουμε την ίδια τρελλα για τη ζωή, θα θέλουμε να είμαστε για πάντα μαζί, και θα μας συνδέει μια περίεργη χημεία που ότι κακό και να συμβαίνει γύρω μας, εμάς δε θα μπορει να μας χωρίσει τίποτα... Α ναι, και θα θέλουμε να κάνουμε, πολλά, πολλά, πολλά, παιδιά..καλα όσα δώσει ο Θεός..αλλα τόσα που θα μας γεμίζουν απόλυτα...
Θέλω να σε βρω!!!! Με ακούει κανείς ;;;
Στα δεκαοκτω μου εκανα την πρώτη μου σχέση... με εναν μικρο, μικρότερο μου έναν χρόνο... κι έφαγα τα μούτρα μου γιατί έπεσα με τα μούτρα.. ήρθαν άλλες δυο σχέσεις για δυο χρονια η κάθε μια, ελάχιστης σημασίας κι με βρήκαν στο τέλος τσακισμενη ψυχολογικά, μπερδεμένη, κουρασμένη αλλα για κάποιο λόγο πιο πεισμωμενη. Έφτασα στα 25 μου απελπισμένη, ότι δε θα βρω ποτέ αυτο που μου ταιριάζει, ότι δεν αξίζω,.. αλήθεια τι αξίζω; πως μετράει η αξία ενός ανθρώπου ; Μιας γυναίκας. Από τι; Και κυρίως, γιατί γαμωτο αυτο που σε άλλους έρχεται τόσο φυσιολογικά και αβίαστα , χωρίς κανένα κόστος, σε άλλους να έρχεται μέσα από οκτακόσια κύματα;; Το γράφει στο κούτελο μας; Μου λείπει κάτι;; Κι αυτο το σπαστικο... να ακούς από άντρες .. "αξίζεις τα καλύτερα, πολύ τυχερος αυτος που σε εχει, τον ζηλεύω,.. είσαι φοβερή, απίθανη, πανέξυπνη,..." Κι αυτος που στο λέει, πρώτον δε σε ενδιαφέρει καθόλου, αλλα κολακεύεσαι από τον τροπο που στα λέει , και δεύτερον τα λεει απλα για να στα πει, για να σου κεντρισει το ενδιαφερον γιατι πολυ απλα ξερει, οτι δεν υπαρχει περιπτωση ποτε να πηγαινες μαζι του...
Αλλα έφτασα πολύ απεγνωσμένη και αποφασισμένη, να μη σταματήσω να ψάχνω...
Ο γάμος έληξε με την πιο γλυκιά γεύση και με πολλές δόσεις αισιοδοξίας ότι σε λιγο καιρο έρχεται και η ώρα μου, σε λιγο καιρο θα είμαι στην αγκαλιά καποιου που θα μου δώσει εσωτερικά ότι στερήθηκα τόσα χρονια, ότι δεν πηρα ποτέ, θα έχουμε την ίδια τρελλα για τη ζωή, θα θέλουμε να είμαστε για πάντα μαζί, και θα μας συνδέει μια περίεργη χημεία που ότι κακό και να συμβαίνει γύρω μας, εμάς δε θα μπορει να μας χωρίσει τίποτα... Α ναι, και θα θέλουμε να κάνουμε, πολλά, πολλά, πολλά, παιδιά..καλα όσα δώσει ο Θεός..αλλα τόσα που θα μας γεμίζουν απόλυτα...
Θέλω να σε βρω!!!! Με ακούει κανείς ;;;
