Μετα απο τις ασυναρτητες μπούρδες που του ειχα αραδιασει, κι αφου κοντεψαμε να σφαχτουμε μεσα σ αυτη τη συνομιλία, αποφασίσαμε να δωσουμε μια τελευταία ευκαιρία σε αυτή τη γνωριμία, μπας και καταφέρει κατι να σωθεί..
Ειχαμε τη φαηνοτατη ιδεα -μα πως, τη σκεφτήκαμε ;- να μιλήσουμε στο τηλέφωνό μηπως και η ζωντανη ομιλια μας αλλαζε καπως τη γνώμη του ενος για τον άλλο. Και ναι! Ω, εκ του θαύματος ηταν σωτήρια, μα τον Δία!
Με καλεσε. Τηλεφωνουσε απο Τσεχια, τρελλο ρουμινγκ. Θα ολοκληρωνε εκεί σε λιγο καιρό, κάποιο σεμινάριο σε ενα απο τα Πανεπιστήμια που συνεργαζόταν.
Το σηκωσα.
-"Καλα εμεις, εσείς ;" Για ώρες μετά του μιλουσα στον πληθυντικο. Δε με διέκοψε ποτέ, δεν με διορθωνε, καταλαβε. Καταλαβε, ποσο με ηρεμουσε η φωνή του. Καταλαβε ότι ο πληθυντικός δεν ηταν ευγενείας, αλλα προστασίας. "Ζητάω κάποιο μεγαλυτερο μου, ανωτερο μου, να με βοηθήσει, και επειδή ειναι ανώτερος μου του μιλαω στον πληθυντικο." Η ευγένεια του με σκλαβωνε. Καθαρα τυπικό κι ετσι οπως πρέπει να λέγονται τα πράγματα.
Απίστευτα γοητευτική, αισθαντικη φωνή, με σταθερή τονικότητα, ηρεμία σιγουριά.
-Όχι, τέτοια φωνή δεν την ακούς στο ραδιόφωνο, γιατί οι φωνές του ραδιοφώνου σε κοιμιζουν. Αυτή τη φωνή την ερωτευεσαι. Φιλος, μανα, αδερφη, συνάδελφος, όποιος κι αν είσαι, ερωτευεσαι, ηρεμεις, αναπαυεσαι. Μια τετοια φωνή με εκανε να βαρεσω προσοχή!
Αμέσως αναπτύξαμε οικειότητα και είπαμε εν συντομία λίγο απ ολα για το ποιοι είμαστε. Πως είσαι, απο που, με τι ασχολησε.
Συζητούσαμε για ώρες για επαγγελματικά θέματα, καθως ανακαλύψαμε οτι ασχολουμαστε στον ίδιο κλάδο, της Πληροφορικής. Τον άκουγα με μεγάλη προσοχή πως μου μιλούσε και τι μου έλεγε. Η φωνή του είχε πάντα ένα σταθερό τόνο, χωρίς αυξομειώσεις, απο κάποιο πιθανο άγχος που συνομιλεί με μια ξένη. Όχι δεν ήταν σα να με γνωρίζει χρονια. Ο Οδυσσεας είχε ενα χαρακτηριστικο, αν αγχωνοταν τον έπιανε λογοδοιαρρια. Οκ, μιλούσε ασταμάτητα. Ήξερε να το ελέγχει, δεν έκανε λάθη, αλλα μιλούσε χωρίς ανάσα.
Και δεν τολμησα ποτέ να τον διακόψω. Θέλησε να μου πει πολλά, σε μια στιγμή σε ενα τηλεφώνημα. Δεν έφτανε ενα απλο, "γεια σου, τι κάνεις, ήθελε να τα πει όλα. Τα πάντα. Ηθελε να ξεβρακωθει, να ξεγυμνωθει, να απελευθερωθεί και να μου δώσει την αλήθεια του απλοχερα, για να μου φυγει κάθε ανασφάλεια για το αν θα έκανα καλά να δεχτώ να συναντηθούμε. Ένιωθε τον φόβο μου, χωρίς να λεω λέξη.
Ήθελε πάση θυσία να μου ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Μαζί μ αυτο, λύθηκε και η παρεξήγηση που υπήρξε προ λεπτών μεταξυ μας. Μου ειπε τι ακριβώς εννοούσε, του ειπα κι εγω και λυθηκε, ως δια μαγείας..
Ενιωσα "ασφάλεια ", δεν είχα πλέον τίποτα να φοβηθώ. Όλα κυλούσαν υπέροχα σε αυτό το μικρο εφηβικο δωμάτιο, μια ήσυχη νύχτα του Σεπτέμβρη. Ο αέρας που ανασανα πια απο την μικρη μου μπαλκονοπορτα, περνούσε πολυ ευκολα και γρήγορα μεσα απο τα πνευμόνια μου χωρίς να κοπιαζω εγω να τον ρουφηξω. Μυριζε υπέροχα εκεινη η νύχτα, και ο σκοτεινός ουρανός διεγραφε επανω του την αφετηρία μια ατελειωτης περιπέτειας για μένα. Για πρώτη φορά μετά απο καιρό , εκεινο το βραδυ, κοιμήθηκα ανάλαφρη χωρις βαριές σκέψεις στο σκοτεινιασμενο μου μυαλό.
Μου έκλεισε για λιγο το τηλέφωνό, και μου ειπε πως θα δοκιμαζε να με ξανακαλεσει. Οι ωρες που μιλούσαμε γενικά ήταν πολυ μικρές, μετά τα μεσάνυχτα πολλές φορές. Γενικά η δουλεια του ήταν νυχτερινές ώρες.
Δεν προλαβα, να σκεφτώ τι άκουσα και να επεξεργαστω για λιγα λεπτά την εμπειρία αυτή που μολις ειχα ζήσει, και μου έγραψε σε δευτερολεπτα στο τσατ ..
Ειχαμε τη φαηνοτατη ιδεα -μα πως, τη σκεφτήκαμε ;- να μιλήσουμε στο τηλέφωνό μηπως και η ζωντανη ομιλια μας αλλαζε καπως τη γνώμη του ενος για τον άλλο. Και ναι! Ω, εκ του θαύματος ηταν σωτήρια, μα τον Δία!
Με καλεσε. Τηλεφωνουσε απο Τσεχια, τρελλο ρουμινγκ. Θα ολοκληρωνε εκεί σε λιγο καιρό, κάποιο σεμινάριο σε ενα απο τα Πανεπιστήμια που συνεργαζόταν.
Το σηκωσα.
Γειά σου», μου είπε με μια καθάρια ευγενική φωνή που με μάζεψε αμέσως.
-«Γειά» , του είπα ξερά και λίγο αμήχανα εγώ με όσο πιο γλυκιά φωνή μπορούσα για να κερδίσω τη συμπάθειά του και περίμενα με αγωνία την επόμενη κουβέντα του για να βεβαιωθώ πως η φωνή που άκουσα ήταν αυτή η τόσο αισθαντική κι όχι άλλη.
-"Τι κάνεις δεσποινίς;» Με αποτελείωσε, είχα ερωτευτεί την φωνή του. -"Καλα εμεις, εσείς ;" Για ώρες μετά του μιλουσα στον πληθυντικο. Δε με διέκοψε ποτέ, δεν με διορθωνε, καταλαβε. Καταλαβε, ποσο με ηρεμουσε η φωνή του. Καταλαβε ότι ο πληθυντικός δεν ηταν ευγενείας, αλλα προστασίας. "Ζητάω κάποιο μεγαλυτερο μου, ανωτερο μου, να με βοηθήσει, και επειδή ειναι ανώτερος μου του μιλαω στον πληθυντικο." Η ευγένεια του με σκλαβωνε. Καθαρα τυπικό κι ετσι οπως πρέπει να λέγονται τα πράγματα.
Απίστευτα γοητευτική, αισθαντικη φωνή, με σταθερή τονικότητα, ηρεμία σιγουριά.
-Όχι, τέτοια φωνή δεν την ακούς στο ραδιόφωνο, γιατί οι φωνές του ραδιοφώνου σε κοιμιζουν. Αυτή τη φωνή την ερωτευεσαι. Φιλος, μανα, αδερφη, συνάδελφος, όποιος κι αν είσαι, ερωτευεσαι, ηρεμεις, αναπαυεσαι. Μια τετοια φωνή με εκανε να βαρεσω προσοχή!
Αμέσως αναπτύξαμε οικειότητα και είπαμε εν συντομία λίγο απ ολα για το ποιοι είμαστε. Πως είσαι, απο που, με τι ασχολησε.
Συζητούσαμε για ώρες για επαγγελματικά θέματα, καθως ανακαλύψαμε οτι ασχολουμαστε στον ίδιο κλάδο, της Πληροφορικής. Τον άκουγα με μεγάλη προσοχή πως μου μιλούσε και τι μου έλεγε. Η φωνή του είχε πάντα ένα σταθερό τόνο, χωρίς αυξομειώσεις, απο κάποιο πιθανο άγχος που συνομιλεί με μια ξένη. Όχι δεν ήταν σα να με γνωρίζει χρονια. Ο Οδυσσεας είχε ενα χαρακτηριστικο, αν αγχωνοταν τον έπιανε λογοδοιαρρια. Οκ, μιλούσε ασταμάτητα. Ήξερε να το ελέγχει, δεν έκανε λάθη, αλλα μιλούσε χωρίς ανάσα.
Και δεν τολμησα ποτέ να τον διακόψω. Θέλησε να μου πει πολλά, σε μια στιγμή σε ενα τηλεφώνημα. Δεν έφτανε ενα απλο, "γεια σου, τι κάνεις, ήθελε να τα πει όλα. Τα πάντα. Ηθελε να ξεβρακωθει, να ξεγυμνωθει, να απελευθερωθεί και να μου δώσει την αλήθεια του απλοχερα, για να μου φυγει κάθε ανασφάλεια για το αν θα έκανα καλά να δεχτώ να συναντηθούμε. Ένιωθε τον φόβο μου, χωρίς να λεω λέξη.
Ήθελε πάση θυσία να μου ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Μαζί μ αυτο, λύθηκε και η παρεξήγηση που υπήρξε προ λεπτών μεταξυ μας. Μου ειπε τι ακριβώς εννοούσε, του ειπα κι εγω και λυθηκε, ως δια μαγείας..
"Είναι οι γονείς σου καθηγητές;", με ρώτησε εντελώς ξαφνικά.
-«Ναι, του είπα, που το ξέρεις;»
-«Το κατάλαβα από τον τρόπο που μιλάς.»
Με ξάφνιασε ευχάριστα και κολακευτικά. Κερδιζε το εδαφος στα σημεία και δεν έχανε ούτε ενα! Ενιωσα "ασφάλεια ", δεν είχα πλέον τίποτα να φοβηθώ. Όλα κυλούσαν υπέροχα σε αυτό το μικρο εφηβικο δωμάτιο, μια ήσυχη νύχτα του Σεπτέμβρη. Ο αέρας που ανασανα πια απο την μικρη μου μπαλκονοπορτα, περνούσε πολυ ευκολα και γρήγορα μεσα απο τα πνευμόνια μου χωρίς να κοπιαζω εγω να τον ρουφηξω. Μυριζε υπέροχα εκεινη η νύχτα, και ο σκοτεινός ουρανός διεγραφε επανω του την αφετηρία μια ατελειωτης περιπέτειας για μένα. Για πρώτη φορά μετά απο καιρό , εκεινο το βραδυ, κοιμήθηκα ανάλαφρη χωρις βαριές σκέψεις στο σκοτεινιασμενο μου μυαλό.
Μου έκλεισε για λιγο το τηλέφωνό, και μου ειπε πως θα δοκιμαζε να με ξανακαλεσει. Οι ωρες που μιλούσαμε γενικά ήταν πολυ μικρές, μετά τα μεσάνυχτα πολλές φορές. Γενικά η δουλεια του ήταν νυχτερινές ώρες.
Δεν προλαβα, να σκεφτώ τι άκουσα και να επεξεργαστω για λιγα λεπτά την εμπειρία αυτή που μολις ειχα ζήσει, και μου έγραψε σε δευτερολεπτα στο τσατ ..
"ΕΧΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΗ ΦΩΝΗ"
Εσπευσα, να ανταποκριθώ στη φιλοφρονηση, "Κι εσύ. " Τι να λέμε τώρα, το πρώτο κλικ έγινε απο τη χροιά των φωνών μας. Και για τους δυο. Ήταν σιγουρο πια οτι είμαστε βέβαιοι οτι θέλουμε να συναντηθούμε, θέλουμε να προχωρήσει παρακάτω ολο αυτό. Ασφάλεια, μεγάλη υπόθεση. Σημαντικός θετικος παράγοντας, για εκείνη τη στιγμή ποιο σημαντικός κι απο την εμφάνιση.
Σε λίγα λεπτά με πήρε πίσω. Συνεχίσαμε την κουβέντα, κάναμε παύσεις, ακούγαμε ανάσες, αφουγκραζομασταν διαθέσεις, νιώθαμε. Παίρναμε τον χρόνο μας, και πάλι βάζαμε την ωραία φωνή μπροστά για νεες αποπλανυσεις. Στα αυτιά μας η πιο ωραιες μελωδίες, ώσπου..........
Ήρθε η Άλλη.
