Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν, ήταν ο μήνας του μέλιτος, αν μπορείς να τον πεις έτσι . Μαθαίναμε ο ένας τον άλλον, ζούσαμε τον έρωτα μας. Λιγο συγκρατημένα απο την μεριά μου, γιατι φοβόμουνα πολλά. Δεν τον ήξερα ουσιαστικά, αλλα δεν με επηρρέαζε τόσο αυτο, oσο οτι διαπίστωνα κάθε μέρα, ότι ο Οντυ, δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή.
Φοβόμουν τον εαυτο μου, περισσοτερο, αλλα δεν το καταλαβαινα. Φοβομουν, οτι θα ξυπνησω ένα πρωι και μέσα στη χαρά του, θα τον πληγωσω.
Δεν ήθελα να είμαι με κάποιον που θα ήταν στη ζωή μου, η πρότελευταία μου επίλογη. Όμως πόσες επιλογές καλές είχα τελικα;
Ο Οντυ, τον πρώτο καιρό (και μέχρι τωρα φυσικά) έμοιαζε με τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Ιπποτικός, ευγενικός, δοτικός μεχρι τα μπούνια, με κολάκευε κάθε μερα. Μου έλεγε πόσο με ήθελε, πόσο ένιωθε οτι βρήκε αυτο που ήθελε. Έπαιρνα οτι είχα ανάγκη συναισθηματικά απο κάποιον και κάτι, και ακόμα κάτι παραπάνω.. Με έκανε να νιώθω ελέυθερη. Ημουν όμως σφιγμένη. Δεν τολμούσα να ανοιχτω, οσο θα ηθελα. Κάθε μερα τον απέρριπτα στο μυαλό μου. Του κολλούσα και μια άσχημη ταμπέλα. Οσο κι αν προσπαθούσα να βρω άσχημα πράγματα πάνω του, δεν έκανα ποτέ το βήμα να φύγω.
Ο ίδιος, σε διάφορες συζητήσεις που κάναμε , γιατί καταλαβαινε πόσο μπερδεμένη ήμουν οσο του εξωτερικευα τα αρνητικά μου συναισθήματα προς το πρόσωπο του, μου έλεγε, χωρίς να θυμωνει μαζί μου όσο άκομψη και αγενής κι αν γινόμουν πολλές φορές μαζι του, "εσύ ψάχνεις πράγματα που μας χωρίζουν,μου έλεγε, ενώ εγώ πράγματα που μας ενώνουν" .
Ήταν σοφός άνθρωπος και κρατούσε τον πρωτο καιρό μια στάση ανοχής και ωριμότητας απέναντί μου που ήταν πρωτοφανής. Δε κακιωνε ποτέ μαζί μου, μου φερόταν με ηρεμία και γλυκύτητα πάντα. Με ηρεμουσε όποτε ταραζομουν, μου μαθαινε πράγματα, καθε μέρα για τη ζωή που ακουγα πρώτη φορά , κάποιες φορές ίσως και χωρις να το καταλαβαίνει, έπαιρνα μαθήματα απο τη σχέση μου μαζί του . Εμοιαζα με ενα μικρο μικρο κορίτσι που ενθουσιάζεται που ανακαλύπτει πρώτη φορά τον κόσμο. Ήξερε τόσα πολλά, τον θαυμαζα. Μια "κινητη εγκυκλοπαίδεια", έτσι τον έλεγα πάντα, κι αυτός χαιρόταν αφάνταστα να βλεπει τα ματάκια μου να ανοίγονται διάπλατα και το προσωπο μου να φωτίζεται καθε φορά που μου μαθαινε κάτι καινούριο.
Ωριμαζα. Εγώ γινόμουν καλύτερη, καλύτερος άνθρωπος εξ αιτιας του, κι ο Οντυ, ερχόταν ενα βήμα πιο κοντά στο όνειρο του, στη σιγουριά του, στο λιμανι του.
Καθε μέρα με βοηθούσε, γιατί το ειχα ανάγκη. Κάθε μέρα κάναμε κι απο μια συζήτηση ψυχοθεραπευτική. Μου μαθαινε πραγματα για τη ζωή και με έκανε να βλεπω τον κόσμο με άλλο μάτι.
Μα όλα αυτά, απο τον πρωτο μήνα ;
Ο πρώτος αυτός μήνας για μένα ήταν χαστούκι στην ύπαρξη μου. Οι επομενοι που ακολούθησαν ήταν η επισφραγιση της περιπέτειας που έμελλε να περάσω κι απλά τον πρωτο καιρό παιρνουσα απο εκπαίδευσή και μαλιστα λίγο γρήγορα.
Ένιωθα μερα με τη μέρα αλλαγές στην ύπαρξη μου απο τη συναναστροφή μου μαζί του, που δυσκολευομουν να διαχειριστω τόσο γρήγορα. Δεν ειχα χρόνο.
Ξύπνησα απότομα απο έναν κόσμο που με κρατούσε κοιμισμενη. Δεν προσπαθούσε να με σοκάρει. Ήξερε ότι δεν αντιδρούσα καλά σε άσχημες καταστάσεις, οπότε προσπαθούσε να μετριάζει το στρες μου. Διαπιστωσε απο πολυ νωρίς ότι αν η μέρα μου εχει όμορφες παραστάσεις ο ίδιος είχε μόνο να κερδίσει απο αυτό, γιατί του άλλαζα τη διάθεση. Ξεχνιοταν.
Περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί. Μολις τελειωνα τη δουλειά πηγαινα κατευθείαν σπιτι του. Δεν εκανα τίποτε αλλο. Το εσκαγα απο το σπίτι σαν τον κλέφτη κι έτρεχα να τον βρω, να τον συναντήσω. Και μια ωρα δρόμος και πανε έλα καθε μέρα αλλα δε με ένοιαζε είχε αρχίσει να γίνεται η εξάρτηση μου.
Α ναι, τον πρωτο μήνα ειχα το Toefl το οποίο φυσικά πήγε κατά διαβόλου και ο Οντυ βέβαια με βοηθησε ώστε να μην στεναχωρηθω καθόλου.
Πως; Να η πρώτη αλλαγή. Με ανακατευθυνε.. Μου έδειξε το δρόμο μου. Του ήταν τόσο εύκολο. Ήξερε φοβερά απο ψυχολογία. Ήταν καθηγητής Πληροφορικής με απίστευτες και άπειρες γνωσεις. Ήξερε να ξεχωρίζει αν κάποιος κανει για αυτό το επάγγελμα η όχι. Και πόσο μάλλον ως φοιτητής που είναι το τελικο στάδιο επιλογής σταδιοδρομίας. Μου έλεγε, πληροφορικαριος, δεν εισαι. Εμ, εγώ το ήξερα, χαίρω πολυ. -Δεν κανεις γι αυτο το επάγγελμα, δεν το έχεις. Δεν το έχω ντε, το ξέρω, και τι έχω ;
-Άλλα πράγματα σου ταιριάζουν εσένα. Καλλιτεχνικά. Εισαι φοβερη Ηθοποιός. Το ήξερα. Αυτό έκανα με ευκολία. Αυτό να κάνεις μου έλεγε. Αστο αυτό που ξεκίνησες με το Μακεδονία και που παλευεις να πάρεις το Toefl, δεν σου αξίζει να χαραμιζεσαι. Και να το συνεχίσεις τώρα θα κολλήσεις αργότερα.
Με βοηθησε τόσο πολυ. Με ξεμπλοκαρε. Ηξερα απο πάντα ότι δε μου ταιριάζει αυτος ο τομέας. Έτσι αφεθηκα πάνω του, τον εμπιστευτηκα, κι αποφασίσαμε μαζί να βρούμε τι μου ταιριάζει και που να κατευθυνθω. Κι έτσι έγινε..
Πολλές φορές μου έλεγε, ολον αυτό το μηνα του μέλιτος ότι δε χορταινε να με χαζεύει. Να είμαστε ολη μέρα μαζί αγκαλιά και να μην κάνουμε τίποτε άλλο. Όποτε του ζητούσα να κάνουμε κάτι, μου έλεγε "εγώ ότι χρειάζομαι το έχω δίπλα μου, μαζι σου. Εσύ ψαχνεσαι ακομα..."
Με προβληματιζε συνέχεια, και μέσα απο αυτούς τους προβληματισμούς ανακάλυπτα καθε μέρα ποια ειμαι. Γιατί μου το λεει αυτο; Δε μου έδινε ξεκάθαρες απαντήσεις,..δεν τις ήξερε άλλωστε. Αλλα με έκανε να παλεύω να βρω μόνη μου τις απαντήσεις μέσα μου και να βρω τι θελω. Κι αν κολλουσα, πάλι με υπομονή ασχολιοταν μαζί μου και χανομασταν σε συζητήσεις επι συζητήσεων.
Πως να μην ερωτευτω αυτόν τον ανθρωπο που μου παραδίδονταν ολοκληρωτικά ; Που ασχολιοταν μαζί μου οσο δεν είχε ασχοληθεί ποτέ κανείς μαζί μου. Χωρις να χρεωνω σε κανέναν κάτι, συμπεριλαμβανομενης και της οικογένειας μου.
Πως να αντέξει η γυναικεια φύση μου να μην κολλακευτει μετά απο τόσο και ακαταπαυστο θαυμασμό; Ήμουν η θεα του μου έλεγε, η θεα Άρτεμις.
Με έκανε συνέχεια ότι εβλεπα αρνητικο να μπορώ να το βλεπω θετικο. Κάτι σαν πλύση εγκεφάλου καμιά φορα, δεν ξέρω πώς.
Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες. Εξερευνώντας ο ενας τον άλλον.
Κι έτσι εκλεινα ολο και πιο πολυ, μέρα με τη μέρα, στο να μείνω μαζι του. Γιατί τι είχα καλύτερο να κάνω;
Και τι επιλογές είχα κανει μέχρι τωρα; Τιποτα. Κανένας απο όσους είχα μέχρι τωρα κάνει σχέση στη ζωή μου, όλοι μαζι, κι άλλοι εκατό, δεν φτάνανε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Αυτο έκανε μπαμ, απο χιλιόμετρα. Φοβομουν πως αν τον αφήσω, έστω και στο όσο ελάχιστο τον ήθελα, δεν θα είχα καμία ευκαιρία αργότερα να βρω κάτι καλυτερο. Δεν είχα λόγο απο τη μια να είμαι τοσο απελπισμένη την δεδομένη στιγμη. Απο την αλλη κάτι ανεξήγητο με τραβούσε πάνω του.
Δεν μπορούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Απο διαίσθηση ένιωθα ότι δεν οδηγουμαι κάπου πολυ καλά μαζί του, απο μια εσωτερική δύναμη όμως, μου ήταν αδύνατο να το σταματήσω.. Κάθε στιγμή που ήθελα να διακόψω αυτή τη σχέση, την ίδια το μετανιωνα. Απο τη μια δεν τρελλενομουν απο το παρουσιαστικό του. Ήταν και δώδεκα χρόνια μεγαλύτερος, -ήταν τότε 37 όταν με γνωρισε, -αλλα μαζί μου φαινόταν τριάντα, γιατί εγω πάντα μικροεδειχνα καμιά πενταετία, ενω αυτός μεγαλοεδειχνε αρκετά, συν της άλλης.
Κολλουσα μήνες στην εμφάνιση του, και ήταν το μόνο που με χαλούσε πάνω του, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, ενώ όλα τα αλλα, ήταν πέραν του πραγματικού υπέροχα και τέλεια.
Ήταν ώριμος, πετυχημένος, καλλιεργημένος, άντρας καριεριστας, κυνηγούσε πολύ τη δουλειά του και την καριέρα του, του άρεσε το ευ ζην, με κύρος και για αυτό μιλούσαν οι πράξεις του. Δυναμικος, ανεξάρτητος, αυτοδημιουργητος, δοτικος μαζί μου, με θαυμαζε συνέχεια, γενναιόδωρος, συμφωνουσαμε σε όλα, είχαμε τις ιδιες απόψεις σε ζητήματα σχέσεων και γενικότερα. Συμφωνουσαμε ακομα και για τις διαφωνίες μας. Ειχε προσωπικοτητα χιλιων καρατιων για μενα.
Το Απόλυτο Αρσενικο.
Ειχαμε τις ίδιες καταβολές αν και η ζωή που ειχαμε κανει μέχρι τοτε ο καθένας μας, ήταν η μέρα με τη νύχτα. Πολλες φορές του έλεγα, οτι αν δεν μας ένωνε το ιντερνετ δεν υπήρχε περίπτωση ούτε σε παράλληλο σύμπαν να βρεθούμε κι ας ήμασταν και απο διπλανη πόλη. Η ζωή που είχε κανει αυτός, γρήγορη γεμάτη εμπειρίες έντονες, καριέρα, πτυχία, δουλειές στο εξωτερικό. Εγω μια κοινοτυπη μικροαστη ζωή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Παρόλα αυτα θέλαμε τα ιδια πράγματα. Μου ξεφουρνησε σε μια στιγμή οτι στόχος του ήταν να κανει οικογένεια κι εγω σοριαστηκα πια στο πάτωμα απο τη χαρα μου.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς ; Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα; Οτι ζητούσα σε μια προσωπικότητα το ειχα βρει. Απο μια σελιδα στο ίντερνετ. Οτι έψαχνα τόσα χρόνια, ήρθε και με βρήκε καρμικα. Έπεσε πάνω μου και με συνεπήρε. Αυτο το "συμφωνία χαρακτήρων " ηρθε και βρήκε τον απολυτο εκφραστη του στη σχεση μου με τον Οντυ. Κοιτιομασταν με τις ώρες ξαπλωμενοι στο κρεβάτι μας, και δεν το πιστεύαμε αυτο που μας είχε συμβεί. Νιώθαμε ευτυχισμένοι αλλα δε θέλαμε να το πιστέψουμε. Ο Οντυ, όμως ήξερε να παίρνει αυτό που του ερχόταν. Εγω ειχα τις αντιστάσεις μου. Γιατι; Τι μου εφταιγε; Γιατί να ειμαι τόσο μπερδεμένη ;
Δεν μπορούσα να πάρω μια απόφαση. Δεν ήξερα τι να διαλέξω. Να χάσω μια για πάντα αυτό που έψαχνα χρόνια ; Η να φύγω μακριά του γιατί απλά δεν μου ταίριαζε εμφανισιακά και φοβόμουν μήπως το μετανιώνω μια ζωή.
Δεν ειχα ιδέα τι να κάνω, και η απάντηση ήρθε σαν μάθημα ξανά μπροστά μου, μονη της...
.jpg)
.png)
Φοβόμουν τον εαυτο μου, περισσοτερο, αλλα δεν το καταλαβαινα. Φοβομουν, οτι θα ξυπνησω ένα πρωι και μέσα στη χαρά του, θα τον πληγωσω.
Δεν ήθελα να είμαι με κάποιον που θα ήταν στη ζωή μου, η πρότελευταία μου επίλογη. Όμως πόσες επιλογές καλές είχα τελικα;
Ο Οντυ, τον πρώτο καιρό (και μέχρι τωρα φυσικά) έμοιαζε με τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Ιπποτικός, ευγενικός, δοτικός μεχρι τα μπούνια, με κολάκευε κάθε μερα. Μου έλεγε πόσο με ήθελε, πόσο ένιωθε οτι βρήκε αυτο που ήθελε. Έπαιρνα οτι είχα ανάγκη συναισθηματικά απο κάποιον και κάτι, και ακόμα κάτι παραπάνω.. Με έκανε να νιώθω ελέυθερη. Ημουν όμως σφιγμένη. Δεν τολμούσα να ανοιχτω, οσο θα ηθελα. Κάθε μερα τον απέρριπτα στο μυαλό μου. Του κολλούσα και μια άσχημη ταμπέλα. Οσο κι αν προσπαθούσα να βρω άσχημα πράγματα πάνω του, δεν έκανα ποτέ το βήμα να φύγω.
Ο ίδιος, σε διάφορες συζητήσεις που κάναμε , γιατί καταλαβαινε πόσο μπερδεμένη ήμουν οσο του εξωτερικευα τα αρνητικά μου συναισθήματα προς το πρόσωπο του, μου έλεγε, χωρίς να θυμωνει μαζί μου όσο άκομψη και αγενής κι αν γινόμουν πολλές φορές μαζι του, "εσύ ψάχνεις πράγματα που μας χωρίζουν,μου έλεγε, ενώ εγώ πράγματα που μας ενώνουν" .
Ήταν σοφός άνθρωπος και κρατούσε τον πρωτο καιρό μια στάση ανοχής και ωριμότητας απέναντί μου που ήταν πρωτοφανής. Δε κακιωνε ποτέ μαζί μου, μου φερόταν με ηρεμία και γλυκύτητα πάντα. Με ηρεμουσε όποτε ταραζομουν, μου μαθαινε πράγματα, καθε μέρα για τη ζωή που ακουγα πρώτη φορά , κάποιες φορές ίσως και χωρις να το καταλαβαίνει, έπαιρνα μαθήματα απο τη σχέση μου μαζί του . Εμοιαζα με ενα μικρο μικρο κορίτσι που ενθουσιάζεται που ανακαλύπτει πρώτη φορά τον κόσμο. Ήξερε τόσα πολλά, τον θαυμαζα. Μια "κινητη εγκυκλοπαίδεια", έτσι τον έλεγα πάντα, κι αυτός χαιρόταν αφάνταστα να βλεπει τα ματάκια μου να ανοίγονται διάπλατα και το προσωπο μου να φωτίζεται καθε φορά που μου μαθαινε κάτι καινούριο.
Ωριμαζα. Εγώ γινόμουν καλύτερη, καλύτερος άνθρωπος εξ αιτιας του, κι ο Οντυ, ερχόταν ενα βήμα πιο κοντά στο όνειρο του, στη σιγουριά του, στο λιμανι του.
Καθε μέρα με βοηθούσε, γιατί το ειχα ανάγκη. Κάθε μέρα κάναμε κι απο μια συζήτηση ψυχοθεραπευτική. Μου μαθαινε πραγματα για τη ζωή και με έκανε να βλεπω τον κόσμο με άλλο μάτι.
Μα όλα αυτά, απο τον πρωτο μήνα ;
Ο πρώτος αυτός μήνας για μένα ήταν χαστούκι στην ύπαρξη μου. Οι επομενοι που ακολούθησαν ήταν η επισφραγιση της περιπέτειας που έμελλε να περάσω κι απλά τον πρωτο καιρό παιρνουσα απο εκπαίδευσή και μαλιστα λίγο γρήγορα.
Ένιωθα μερα με τη μέρα αλλαγές στην ύπαρξη μου απο τη συναναστροφή μου μαζί του, που δυσκολευομουν να διαχειριστω τόσο γρήγορα. Δεν ειχα χρόνο.
Ξύπνησα απότομα απο έναν κόσμο που με κρατούσε κοιμισμενη. Δεν προσπαθούσε να με σοκάρει. Ήξερε ότι δεν αντιδρούσα καλά σε άσχημες καταστάσεις, οπότε προσπαθούσε να μετριάζει το στρες μου. Διαπιστωσε απο πολυ νωρίς ότι αν η μέρα μου εχει όμορφες παραστάσεις ο ίδιος είχε μόνο να κερδίσει απο αυτό, γιατί του άλλαζα τη διάθεση. Ξεχνιοταν.
Περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί. Μολις τελειωνα τη δουλειά πηγαινα κατευθείαν σπιτι του. Δεν εκανα τίποτε αλλο. Το εσκαγα απο το σπίτι σαν τον κλέφτη κι έτρεχα να τον βρω, να τον συναντήσω. Και μια ωρα δρόμος και πανε έλα καθε μέρα αλλα δε με ένοιαζε είχε αρχίσει να γίνεται η εξάρτηση μου.
Α ναι, τον πρωτο μήνα ειχα το Toefl το οποίο φυσικά πήγε κατά διαβόλου και ο Οντυ βέβαια με βοηθησε ώστε να μην στεναχωρηθω καθόλου.
Πως; Να η πρώτη αλλαγή. Με ανακατευθυνε.. Μου έδειξε το δρόμο μου. Του ήταν τόσο εύκολο. Ήξερε φοβερά απο ψυχολογία. Ήταν καθηγητής Πληροφορικής με απίστευτες και άπειρες γνωσεις. Ήξερε να ξεχωρίζει αν κάποιος κανει για αυτό το επάγγελμα η όχι. Και πόσο μάλλον ως φοιτητής που είναι το τελικο στάδιο επιλογής σταδιοδρομίας. Μου έλεγε, πληροφορικαριος, δεν εισαι. Εμ, εγώ το ήξερα, χαίρω πολυ. -Δεν κανεις γι αυτο το επάγγελμα, δεν το έχεις. Δεν το έχω ντε, το ξέρω, και τι έχω ;
-Άλλα πράγματα σου ταιριάζουν εσένα. Καλλιτεχνικά. Εισαι φοβερη Ηθοποιός. Το ήξερα. Αυτό έκανα με ευκολία. Αυτό να κάνεις μου έλεγε. Αστο αυτό που ξεκίνησες με το Μακεδονία και που παλευεις να πάρεις το Toefl, δεν σου αξίζει να χαραμιζεσαι. Και να το συνεχίσεις τώρα θα κολλήσεις αργότερα.
Με βοηθησε τόσο πολυ. Με ξεμπλοκαρε. Ηξερα απο πάντα ότι δε μου ταιριάζει αυτος ο τομέας. Έτσι αφεθηκα πάνω του, τον εμπιστευτηκα, κι αποφασίσαμε μαζί να βρούμε τι μου ταιριάζει και που να κατευθυνθω. Κι έτσι έγινε..
Πολλές φορές μου έλεγε, ολον αυτό το μηνα του μέλιτος ότι δε χορταινε να με χαζεύει. Να είμαστε ολη μέρα μαζί αγκαλιά και να μην κάνουμε τίποτε άλλο. Όποτε του ζητούσα να κάνουμε κάτι, μου έλεγε "εγώ ότι χρειάζομαι το έχω δίπλα μου, μαζι σου. Εσύ ψαχνεσαι ακομα..."
Με προβληματιζε συνέχεια, και μέσα απο αυτούς τους προβληματισμούς ανακάλυπτα καθε μέρα ποια ειμαι. Γιατί μου το λεει αυτο; Δε μου έδινε ξεκάθαρες απαντήσεις,..δεν τις ήξερε άλλωστε. Αλλα με έκανε να παλεύω να βρω μόνη μου τις απαντήσεις μέσα μου και να βρω τι θελω. Κι αν κολλουσα, πάλι με υπομονή ασχολιοταν μαζί μου και χανομασταν σε συζητήσεις επι συζητήσεων.
Πως να μην ερωτευτω αυτόν τον ανθρωπο που μου παραδίδονταν ολοκληρωτικά ; Που ασχολιοταν μαζί μου οσο δεν είχε ασχοληθεί ποτέ κανείς μαζί μου. Χωρις να χρεωνω σε κανέναν κάτι, συμπεριλαμβανομενης και της οικογένειας μου.
Πως να αντέξει η γυναικεια φύση μου να μην κολλακευτει μετά απο τόσο και ακαταπαυστο θαυμασμό; Ήμουν η θεα του μου έλεγε, η θεα Άρτεμις.
Με έκανε συνέχεια ότι εβλεπα αρνητικο να μπορώ να το βλεπω θετικο. Κάτι σαν πλύση εγκεφάλου καμιά φορα, δεν ξέρω πώς.
Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες. Εξερευνώντας ο ενας τον άλλον.
Κι έτσι εκλεινα ολο και πιο πολυ, μέρα με τη μέρα, στο να μείνω μαζι του. Γιατί τι είχα καλύτερο να κάνω;
Και τι επιλογές είχα κανει μέχρι τωρα; Τιποτα. Κανένας απο όσους είχα μέχρι τωρα κάνει σχέση στη ζωή μου, όλοι μαζι, κι άλλοι εκατό, δεν φτάνανε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Αυτο έκανε μπαμ, απο χιλιόμετρα. Φοβομουν πως αν τον αφήσω, έστω και στο όσο ελάχιστο τον ήθελα, δεν θα είχα καμία ευκαιρία αργότερα να βρω κάτι καλυτερο. Δεν είχα λόγο απο τη μια να είμαι τοσο απελπισμένη την δεδομένη στιγμη. Απο την αλλη κάτι ανεξήγητο με τραβούσε πάνω του.
Δεν μπορούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Απο διαίσθηση ένιωθα ότι δεν οδηγουμαι κάπου πολυ καλά μαζί του, απο μια εσωτερική δύναμη όμως, μου ήταν αδύνατο να το σταματήσω.. Κάθε στιγμή που ήθελα να διακόψω αυτή τη σχέση, την ίδια το μετανιωνα. Απο τη μια δεν τρελλενομουν απο το παρουσιαστικό του. Ήταν και δώδεκα χρόνια μεγαλύτερος, -ήταν τότε 37 όταν με γνωρισε, -αλλα μαζί μου φαινόταν τριάντα, γιατί εγω πάντα μικροεδειχνα καμιά πενταετία, ενω αυτός μεγαλοεδειχνε αρκετά, συν της άλλης.
Κολλουσα μήνες στην εμφάνιση του, και ήταν το μόνο που με χαλούσε πάνω του, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, ενώ όλα τα αλλα, ήταν πέραν του πραγματικού υπέροχα και τέλεια.
Ήταν ώριμος, πετυχημένος, καλλιεργημένος, άντρας καριεριστας, κυνηγούσε πολύ τη δουλειά του και την καριέρα του, του άρεσε το ευ ζην, με κύρος και για αυτό μιλούσαν οι πράξεις του. Δυναμικος, ανεξάρτητος, αυτοδημιουργητος, δοτικος μαζί μου, με θαυμαζε συνέχεια, γενναιόδωρος, συμφωνουσαμε σε όλα, είχαμε τις ιδιες απόψεις σε ζητήματα σχέσεων και γενικότερα. Συμφωνουσαμε ακομα και για τις διαφωνίες μας. Ειχε προσωπικοτητα χιλιων καρατιων για μενα.
Το Απόλυτο Αρσενικο.
Ειχαμε τις ίδιες καταβολές αν και η ζωή που ειχαμε κανει μέχρι τοτε ο καθένας μας, ήταν η μέρα με τη νύχτα. Πολλες φορές του έλεγα, οτι αν δεν μας ένωνε το ιντερνετ δεν υπήρχε περίπτωση ούτε σε παράλληλο σύμπαν να βρεθούμε κι ας ήμασταν και απο διπλανη πόλη. Η ζωή που είχε κανει αυτός, γρήγορη γεμάτη εμπειρίες έντονες, καριέρα, πτυχία, δουλειές στο εξωτερικό. Εγω μια κοινοτυπη μικροαστη ζωή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Παρόλα αυτα θέλαμε τα ιδια πράγματα. Μου ξεφουρνησε σε μια στιγμή οτι στόχος του ήταν να κανει οικογένεια κι εγω σοριαστηκα πια στο πάτωμα απο τη χαρα μου.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς ; Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα; Οτι ζητούσα σε μια προσωπικότητα το ειχα βρει. Απο μια σελιδα στο ίντερνετ. Οτι έψαχνα τόσα χρόνια, ήρθε και με βρήκε καρμικα. Έπεσε πάνω μου και με συνεπήρε. Αυτο το "συμφωνία χαρακτήρων " ηρθε και βρήκε τον απολυτο εκφραστη του στη σχεση μου με τον Οντυ. Κοιτιομασταν με τις ώρες ξαπλωμενοι στο κρεβάτι μας, και δεν το πιστεύαμε αυτο που μας είχε συμβεί. Νιώθαμε ευτυχισμένοι αλλα δε θέλαμε να το πιστέψουμε. Ο Οντυ, όμως ήξερε να παίρνει αυτό που του ερχόταν. Εγω ειχα τις αντιστάσεις μου. Γιατι; Τι μου εφταιγε; Γιατί να ειμαι τόσο μπερδεμένη ;
Δεν μπορούσα να πάρω μια απόφαση. Δεν ήξερα τι να διαλέξω. Να χάσω μια για πάντα αυτό που έψαχνα χρόνια ; Η να φύγω μακριά του γιατί απλά δεν μου ταίριαζε εμφανισιακά και φοβόμουν μήπως το μετανιώνω μια ζωή.
Δεν ειχα ιδέα τι να κάνω, και η απάντηση ήρθε σαν μάθημα ξανά μπροστά μου, μονη της...
