Σε πέντε μέρες που θα του έπαιρνε να γυρίσει στην Ελλάδα, μιλήσαμε κάποιες φορές μεσω ιντερνετ με βίντεο, ( στο οποίο φαινομουν μονο εγώ) και κάποιες φορές στο τηλέφωνό.
Τρελαινοταν να κάθεται με τις ώρες να με χαζεύει μπροστά στη βιντεοκάμερα. Χανόταν να με βλεπει με τις ώρες, δεν ηθελε να μιλάει παρα μόνο να με βλέπει. Βυθιζόταν σε ενα σύννεφο, και μεσα σ αυτο εβλεπε παντού το προσωπο μου, να χαμογελαω. Μια φωτογραφία που ειχα στο προφίλ μου στο eligible Greeks, σταθηκε αφορμή οπως μου ειπε, για να "μου πέσει ο κεραυνός στο κεφαλι". Ερωτεύτηκε κεραυνοβολα. Απόλυτα και σίγουρα. Ερωτεύτηκε με πάθος οπως μονο έτσι πάντα ήξερε να εκφράζεται γιατι είχε μάθει να ζει τη ζωή του στα χίλια και χωρίς μπαριερες. Έπαθε ντουβρουτζα, δεν ειχε δει ποτέ του πριν τέτοιο προσωπο στη ζωή του και για αυτον σημαίνε πολλά. Ήταν σημάδι θετικο, οτι αυτο το προσωπο, με αυτο το σχήμα, ειχε πέσει απο τον ουρανο μπροστά του.
Ήταν το προσωπο που έψαχνε να βρει για απαγκιο. Ήταν το προπωπο που έψαχνε να βρει για να του αλλαξει τη ζωή με το ζόρι. Το προσωπο, που απο το προσωπείο αυτο και μόνο, θα εχανε τα λογικά του και θα παραδίδονταν θέτοντας πολλους κινδύνους. Ναι, αλλα το ήθελε.
Ποσο ευκολα, κι αθώα ερωτεύονται οι άντρες πολλές φορές. Ποσο απλα πράγματα ψαχνουν σε ενα γυναικείο προσωπο και εμείς οι γυναίκες τα κάνουμε δύσκολα. Είχε δει αυτο το πρόσωπο, το γλυκο και καπως μελαγχολικό, και τίποτε δεν θα του αλλαζε τη γνώμη για το ποσο το ηθελε δικο του.
- Καλά χρυσε, μου κι αν απο κατω ήμουν κουτσή ; Καμιά φορά με εκανε να πιστεύω πως δεν θα τον ένοιαζε αρκεί να είχε αυτο που ηθελε δίπλα του.
Ποσο τυχερός ένιωθε και πόσο ηθελε να ένιωθα κι εγω το ίδιο. Ποσο έτρεμε στη σκέψη για μια μου άρνηση κι οτι δε θα με ξαναεβλεπε. Ποσο ηθελε κι εγω να ήμουν γι αυτον το τέλειο, το μοναδικο, αυτο που θες να πεις στοπ. Εδώ σταματάμε το ψάξιμο.
Δεν τον αφηνα πολλες ώρες να με χαλβαδιαζει στην κάμερα και κυριως του ειχα κανει σαφές ότι με εκνευρίζει να μου ζηταει να σηκωθώ όρθια για να με βλεπει ολόκληρη (τι καραγκιοζιλικι θεε μου!) Ειχε ομως την αιτία του κι αυτο, και ηταν αναποφευκτο.
Του ζήτησα κάποια στιγμή, ως ηταν και το δικαιο, εφόσον ισχυρίστηκε οτι ο ίδιος δεν διαιθετε κάμερα (μπουρδα;;) να μου στείλει καποια φωτο του να τον καμαρωσω κι εγώ. Φυσικά, στο προφίλ του, απαγορευόταν δια ροπάλου να έχει.
Θεε μου, τι είναι αυτο το έκτρωμα! Δεν πιστευα στα μάτια μου! Σκέψεις : έχασα τόσο χρόνο και επεμενες να σε γνωρισω για να δω αυτο το θέαμα, που παω και πέφτω, καλα να παθω , για να μαθω να αθετω τις υποσχέσεις στον εαυτό μου, και αλλες πολλές...
Ζήτησα μια δεύτερη γιατί πραγματικά κάτι δε μου κολλαγε στη φωτο. Ο τύπος είχε μια όψη φλωρου καθηγητη απο το εξωτερικό οπως και ηταν άλλωστε, με καστανοξανθο μαλλι, γαλαζιο ματι, κοιλιά μολις καταπιε ολο το γουρουνοπουλο, στραβα ποδια, ηλιθια χαριτωμένο χαμόγελο, ...οχι....δε μπορει,...κατι δεν κολλαει...
Λαμβανω τη δεύτερη, ουφφφφ....ειδα το φως μου, ... μα πως γίνεται ενας άνθρωπος να βγαίνει σε δυο φωτο τοσο διαφορετικά. Ενας υπέροχος, γλυκός επιχειρηματίας, με σακάκι και γλυκο χαμόγελο, γοητευτικός, ηγετικός, το πλήρες αφροδισιακο για μένα.
-Ελα χρυσε μου, και με τρομαξες, μα πως ειναι δυνατον, να βγαίνεις τοσο διαφορετικές φωτο;
-Δεν βγαίνω ποτέ φωτογραφίες, γιατί δεν βγαίνω καλα.
Αυτο πρεπει να το εξακριβωσω. Τελικά για καλη του τύχη, δεν εβγαλα καμία ακρη για το πως ηταν εμφανισιακά και επρεπε να βγάλω άκρη με τα μάτια μου, απο κοντά.
