Η Απαντηση.

Ξημερoβραδιαζομουν σπίτι του, στο σπιτακι της γιαγιας. Πολυ συντομα το λεγαμε "το σπιτακι" μας. Η μισή μου μέρα ήταν συνδεδεμένη μαζί του. Δεν υπήρχε κανένα κενό για να χωρέσει κατι άλλο. Κοντευα να τρελαθώ. Τι ειχα πάθει ; Δε γίνεται να μην τον ήθελα και τόσο κι απο την άλλη να έτρεχα απο πίσω του τόσο πολύ σα να μην υπήρχε αύριο. Πραγματικά ειχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Δεν ειχα συνηθίσει ποτέ στη ζωη μου τοσο μπερδεμένες καταστάσεις.



Στη μανα μου είχα πει τι συνέβαινε φοβόταν πολύ, αλλα ήταν αδύνατο να με σταματήσει. Λειτουργουσα σαν μαγνητισμενη.

Στο σπίτι των γονιών του, δεν με είχε πάει, κι εδω ξεκινούσαν τα περίεργα. Δεν πιεσα φυσικά γιατί όπως μου ειχε πει ενα βράδυ σε μια έξοδο μας για ποτό, οι γονείς του είχαν βεβαρημένη υγεία, οπότε αν τους παρουσιαζε κάποια θα επρεπε να είναι κατι σοβαρό κι οχι η γνωριμία ενός μήνα. Με προβληματισε λίγο αυτό αλλα δε μπορούσα να κάνω κάτι γιατί ήταν απολυτα σεβαστή η επιθυμία του. Πιστεύω, βέβαια οτι το ποσο σοβαροί ειμαστε εμείς για τον ανθρωπο μας, το ίδιο σοβαρά μας βλέπει και το περιβάλλον του. Ο πατέρας του ήταν σε ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση και με χτυπημένο πόδι και η μανούλα του ειχε ζάχαρο το οποίο δεν προσεχε.
 Μου είπε ότι μέσα στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις ήθελε να έρχεται συχνά Ελλάδα για να μπορεί να τους κοιτάει. Η βαση του, ηταν στο εξωτερικο. Η δουλεια του, οι υποχρεωσεις του. Ελλαδα ερχοταν πια μονο για τους γονεις του και για να βρει γυναικα. Οπως προσπαθησε και με την αλλη.
Τον είχαν ανάγκη. 
 Μου έδωσε να καταλάβω καλά οτι είχαν μεγάλη σημασία γι αυτόν οι γονείς του, σ αυτη τη φάση και δεν ήθελε να τους ταράζει. Στην αποφυγή του να με φέρει σε επαφή μαζί τους ερχόταν να προστεθεί και μια άλλη εξήγηση. Η Άλλη... Είχε μετατρέψει τη μανα του σε ενα ορθιο ρακος, γιατί συν της άλλης είχε και παιδιά. Μια ωραία πρωία, πηγε ακαλεστη στο σπιτι τους και τους παρουσιαστηκε ως η αρραβωνιαρα του Οντυ. Μόνη τής. Η μανα του την καλοδεχτηκε και κόντεψε να της ραψει η ίδια το νυφικό, δέθηκε και με τα παιδιά της, αυτό ήταν...δεν ειχαν δει και ποτέ εγγόνια και τα ηθελαν σαν δικά τους.
Όταν διαλύθηκε ο δεσμός τους η μανα του βρέθηκε με ημι-εγκεφαλικο στα επείγοντα. Απο τότε είχε ολα τα δίκια να θέλει να την προστατέψει.

Πολλά πράγματα ηταν περίεργα πάνω του, και  αυτό το μυστήριο με τραβούσε.

Ενα βράδυ είπαμε να παμε πάλι στα παλιά λημέρια. Στο στέκι που πρωτογνωριστηκαμε. Ήμουν φοβερά χαρούμενη που θα έβγαινα σ αυτό το μαγαζι..αλλα μονίμως τριγυρνουσε στο μυαλό μου, πως να τον χωρίσω... τι ευκαιρία να βρω. Ολο έλεγα τώρα θα το κάνω, κι ολο το ανεβαλα.

Δεν ήξερα απο που να το πιάσω και πως να δικαιολογηθω. Μετά απο ενα μήνα ; Τι εξήγηση θα έδινα ;; Οτι δε μου αρέσει ; Θα μου λεγε στραβαδι είσαι κορίτσι μου; Τόσο καιρό δε με βλέπεις ; Τώρα έβαλες τα γυαλιά σου; Σε ολα τα αλλα ήταν άψογος! Τι να του προσαψω; Δεν υπήρχε. Ηθελα να φυγω απο αυτον τρεχοντας, και ταυτοχρονα δεν αντεχα λεπτο μακρυα του. Δεν εχω ζησει τιποτα πιο περιεργο και πιο μπερδεμενο στη ζωη μου.

Έφτασα κοντά στο σπίτι του, πηρε το αμαξι του και ανεβηκαμε για το μαγαζι. Εκείνο το βράδυ ήταν Σάββατο! Το μαγαζι λειτουργούσε ως ξέφρενο κλαμπ για εκείνη την ώρα. Επικρατούσε το απολυτο σκοτάδι, καθώς και το αδιαχώρητο. Σαν καποια πιτσιρίκια να κάνανε σχολικό παρτυ.
Πόσο άβολο μέρος για τον Οντυ. Το κατάλαβα αμέσως οτι δεν θα του άρεσε, αλλα δεν ειπα τίποτα γιατί ήθελα για λίγο να περάσω καλά και να χαλαρωσω απο τις σκέψεις μου.
Ειχε απίστευτα δυνατή μουσική οπότε σίγουρα δεν άκουγα ούτε αυτές.
Ψάχναμε με δυσκολία καπου να σταθούμε για να παραγγειλουμε. Μας έβαλε ενα γκαρσόνι κατω απο ένα ηχείο, σε ενα ψηλο σταντακι, κολλητά σε ενα τοιχο. Με το ζόρι είχε μέρος για τα ποτα. Αρχισα να προσπαθώ να ανοίξω κάποια κουβέντα μαζί του, για να τον κανω να αισθανθεί λιγο πιο άνετα.

Πραγματικα στο προσωπο του φαινόταν έντονα ποσο τον ενοχλούσε αυτο το είδος διασκέδασης. Έμοιαζε ξεπερασμένο για την ηλικία του, τελείως αντίθετο με το παρουσιαστικό του, εντελώς ανάρμοστο με τα δικά του γούστα. Παρόλα αυτα, έκανε υπομονή για να διασκεδασω εγώ. Τον ρώτησα κάποια στιγμή αν περνάει καλα και μου ειπε απλα, "μου φτάνει που είμαι μαζί σου, δε με νοιάζει που είμαι, εδώ ήρθαμε για σένα." Το προσπερασα, και συνέχισα να κοιτάζω αποσβολωμενη το πλήθος που θα νομιζε πια, οτι ψάχνω κάποιον η κάτι.

Σε ενα εικοσάλεπτο ευχομουν, να σηκωθούμε και να φύγουμε. Οκ, έχω διασκεδάσει σε μπαρακια και κλαμπακια, ξέρω πως είναι, αλλα αυτό πλεον δεν ήταν διασκέδαση! Ειχε αρχίσει να με ενοχλει πια κι εμένα. Δεν μπορούσες να μιλήσεις, το γνωστό, δε μπορούσες να σταθείς, και που στεκοσουν σε σπρωχνανε. Ο Οντυ δεν διασκεδαζε ε, τι να το κάνω έτσι;
   Πριν προλάβω να τελειωσω τη σκέψη μου, συνέβη το πιο περίεργο πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ. Ξαφνικά παρατήρησα οτι γυρω μου, στο κλαμπ, ήταν γεματο άντρες, καθε ηλικίας και περισσότερο κοντά στη δική μου. Νεότεροι δηλαδή απο τον Οντυ. Άντρες παντού, γύρω μου, στο μπαρ, στα τραπέζια. Μόνο μια κουκλαρα γκαρσονα πρόσεξα που είχε ρόλο hostess. Ολο το αλλο πλήθος ηταν αρσενικο. Κοιταξα , ξανακοιταξα γύρω μου, λεω δε μπορει Λιντακι, κάνουν παπακια τα μάτια σου. Δεν είναι δυνατόν.
Κι αυτό δεν ήταν ολο.
 Το ακόμα πιο περίεργο ήταν οτι τα μισά απο αυτά τα αντρικα βλεμματα, με καρφωνανε. Όχι μόνο εμένα. Και τον Οντυ. Να εξομολογηθώ,...τον Οντυ με απέχθεια, εμένα με λαγνεία. Αμετρητα αντρικά μάτια πεφτανε επάνω μου. Δεν το πίστευα. Δεν ήταν ιδέα μου,.. κοιτούσα την θεογκομενα hostess για να σιγουρευτω ότι κοιτάνε αυτή κι όχι εμένα. Όχι κανείς.
Ξαφνικά μπαίνει μέσα και στέκεται δίπλα μας μια μεγάλη παρέα απο τι αλλο;; Άντρες! Θα ήταν πέντε ή έξι. Δεν υπήρχε που να καθίσουν και χωρις δεύτερη σκέψη ηρθαν και παλουκωθηκαν δίπλα μας, στο τραπέζι μας!!
Ε, οχι αυτο πηγαινε πολύ. Οκ, κολλακευτηκα, αλλα ρε παιδιά ημαρτον, συνοδευομαι. Ο Οντυ, έμοιαζε σαν παρισακτος. Τα καταλαβαινε ομως ΤΑ ΠΆΝΤΑ. Ολο το σκηνικο. Κάθισαν διπλα μας, παρήγγειλαν και με καμια αιδώ και με περισσή άνεση καθοντουσαν και με χαλβαδιαζαν.
Αυτο δεν το άντεξα πανω απο ενα πεντάλεπτο. Ζητησα απο τον Οντυ, να πληρώσει και να φύγουμε πια. Δεν άντεχα αλλο. Ήταν φοβερή προσβολή προς το προσωπο του, και δεν ανεχομουν να την υφίσταται εξ αιτίας μου.
Φύγαμε μονο για το σπίτι δεν ήθελα κάτι άλλο. Ολο αυτό μου περίσσευε για ενα βράδυ.
Στο δρόμο για το σπιτι, δεν μιλούσαμε πολυ, αλλα δε μπορούσα να μην το σχολιάσω.
Τον ρώτησα,
 -"Το είδες αυτο;"
-"Ναι." (Που καταλαβε τι εννοουσα, και δε με ρώτησε, ποιο;;;;)
-Το ειδες καλα, συνεχισα, αφου καταλαβα οτι καταλαβε, η εμενα μου φάνηκε ;
-" Οχι δε σου φάνηκε και ναι, το ειδα μια χαρά."
-Και δεν σε ενόχλησε;
-"Οχι. Αφου σε εχω εγω.." (Ψευτη!)
-Δεν το πιστευω, του ειπα, δεν μου εχει συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Μια ζωή βγαίνω εξω ποτέ κανείς μέσα σε ενα κλαμπ δεν με εχει καρφώσει έτσι, ουτε να με φτύσει για την ακριβεια. (Αυτο ηταν αληθεια!)  Και τώρα εδω μαζί σου, να συμβεί αυτό;;; Χιλια συγνώμη δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση.
-Δεν πειεαζει. Μην στεναχωριέσαι, άλλωστε δε φταις εσύ. Ξέρω πολύ καλά τι ξερολουκουμο έχω δίπλα μου. Κι εγω θα σε κοιτούσα. "
-Μα, ήσουν δίπλα μου.


Φτάσαμε σπίτι κι ο Οντυ καθισε δίπλα μου,  στο κρεβάτι που ειχαμε για καναπε, δείχνοντας μου οτι ειναι ανακουφισμένος που έκανε το χρέος του και με έβγαλε εκεί που ήθελα και μάλιστα με ενισχυμένη αυτοπεποίθηση για μένα στο τέλος, αφού συνέβη ολο αυτό. Δεν ήταν όμως καθολου έτσι. Ένιωσα πολύ άσχημα. Μα έχει συμβεί ποτέ αυτο σε κανένα ;Για μέρες αναρωτιόμουν αν το έζησα ολο αυτό η απλα μου φάνηκε. Αλλα ακόμα κι αν μου φανηκε, το θέμα ειναι οτι "καποιος" προσπαθησε να μου περάσει ενα. μήνυμα.
Πρωτον, αλλη φορά θα ακουω τον Οντυ, και θα τον αφήνω να επιλεγει αυτός που θα βγούμε, γιατι τέτοια ειδη διασκέδασης δεν του ταιριάζουν και ειναι ασχημο να πηγαινουμε κάπου που δε θα περνάει αυτός καλα. Εγω μπορω και αλλού να περάσω καλα.
Καναμε ένα τεστ τοτε με αυτη την εξοδο, γιατι είχαμε νωριτερα μια διαφωνια για το ποιο ειδος διασκεδασης ειναι καλυτερο. Μου ειπε, "Οκ, θα βγουμε εκει που θελεις εσυ, αυτη τη φορα. Θα σε πάω στα μπαρακια που σ αρεσουν. "...Με κέρδισε. Οχι, δεν ηταν ωραια. Πλεον μαζι με αυτον τον ανθρωπο, τα μπαρακια αυτου του είδους δεν ηταν ωραια.

Δεύτερον, προσπάθησε ολο αυτό να μου περάσει κι ενα αλλο μήνυμα, μόνο που αυτό δεν το έπιασα πολυ καλα.  Τι θέλανε όλοι αυτοί οι άντρες να μου πούνε καρφωμένοι με το βλέμμα τους πάνω μου;Οτι,τι; Που πας, νέα κοπέλα με αυτό το πουρο δίπλα σου;Οτι εσύ είσαι για μας, και άστον αυτον; Τι;;; Γιατί μου συνέβη κάτι τέτοιο; Η οτι απλα, η ομορφιά, οπως και οι γκομενοι έρχεται και παρέρχεται κι ότι αυτό που μένει στη ζωή είναι ο άνθρωπος;
 Δες ποιον έχεις δίπλα σου, αξιολογησε τον, και κρατα την ψυχή του, κι αυτά που έχει να σου προσφέρει κι οχι το επιφανειακό, που είναι η εμφάνιση.

Δεν το πηρα όμως καθόλου ετσι και το επομενο βράδυ, μετα απο την εξοδο μας, του ζήτησα να χωρισουμε!
 Τρελάθηκε. Επεσε απο τα συννεφα. Ηταν μόλις Οκτωβρης, ειχε περάσει μόλις ένας μηνας απο την επισυναψη της σχέσης μας, και εγω ημουν αφανταστα μπερδεμενη. Επρεπε, κάπως να το σταματησω αυτο. Κι απο το να συνεχισω να ειμαι μπερδεμενη μαζι του, ας ειμαι μονη μου, αλλα με καθαρο μυαλο. Θα ήμουν;
 Ενας ακόμα ζεστος Οκτώβρης, που μας ευνοουσε για πολλά πραγματα. Καθισε στον καναπε και κρατουσε το κεφαλι του. Δεν το πιστευα. Μα, τι έκανα;
 Καθισαμε στο τραπεζακι. Με ρωτουσε συνεχεια το γιατι; "Ποιος ο λόγος; Τι έκανα; Εκανα κάτι που σε πείραξε;"

Τι να του πω;Οτι δεν τον ήθελα; Δεν ηξερα τι ηθελα. Ξαφνικά με πιασανε τύψεις. Ενας πανικος. Αν τον χάσω; Ειναι άψογος, τον θέλω, κι ακόμα καλα καλα δεν τον εχω γνωρισει. Ας δώσω ακόμα μια ευκαιρια.
Αυτος επεμενε να του πω τον λόγο, κι εγω του έλεγα μπουρδες. Ουτε ξέρω τι του έλεγα.
-"Πες μου το λόγο μου έλεγε, πριν φύγεις, θελω να μάθω τον λόγο."
Του ανέφερα το χθεσινο περιστατικό.
-"Και; μου ειπε, τι θέλεις να πεις μ αυτο;"
-Δεν το βλεπεις, του λέω, δεν ταιριαζουμε.
- Αν θες τη ζωη σου, να την κρίνουν οι άλλοι, συνεχισε μόνη σου.. Δεν εχω χρόνο για παιχνίδια." Μου είπε κι άλλα που με πονεσαν, με πληγωσαν και με προβληματισαν. Με περισσοτερο με κάνανε να καταλαβω, οτι είχα δίπλα μου εναν άνθρωπο που άξιζε πέρα απο κάθε δεδομενο. Οπως και λίγο αργοτερα, όσο οι μήνες προχωρούσαν, με κέρδιζε με την αγάπη του και το ενδιαφέρον του, ακόμα περισσοτερο. Συναισθηματικα περάσαμε απο πολλές διακυμάνσεις. Εγω ειχα το πρόβλημα περισσοτερο, όχι αυτός. Ηταν μια πολύ δυσκολη σχέση για μένα, οχι λόγο του χαρακτήρα του τόσο αλλα όσο για αυτο που μου έβγαζε. Ενα περιεργο μπέρδεμα.

Σιγουρα όμως μου προσφερε μια απιθανη συναισθηματικη ασφάλεια που δεν ειχα γνωρισει ποτέ. Που επιθυμουσα διακαως να μου πέσει ενα τετοιο λαχείο. Ονειρευόμουν τον άντρα που θα μπορω να ακουμπήσω πάνω του. Να στηριχτω, να βγάλω τα εσωψυχα μου και να με ανεχεται. Κι αυτο έκανε.
Αυτος το μονο που ήθελε να παίρνει απο μένα ήταν τα φιλια και την αγκαλιά μου. Τιποτε άλλο.

Απο τον επόμενο χρόνο τα πραγματα άρχισαν να δυσκολεύουν δραματικα...