Μεσολαβησαν κανα δυο τηλεφωνηματα ακομα αυτες τις πεντε μέρες που τον περιμενα να ερθει απο Τσεχια. Απο το Πανεπιστημιο που διδασκε. Τι διδασκε;; Θεματα Πληροφορικης, ας πουμε...
Ειχε να δει καποιους φοιτητες ακομα και να τακτοποιησει τις διατριβες τους, που ειχε αναλαβει ο ιδιος να τους πατροναρει, γιατι το βασικο σεμιναριο είχε τελειωσει.
Αυτα τα τηλεφωνηματα, γινόντουσαν κυριως βραδυ. Πολυ βραδυ, αργα. Μετα τις 2.00μμ, εκεινη την ωρα κοιμομουν πάντα. Για τον Οδυσσεα, το πηγαινα μεχρι τις 3.00. Παραπανω, κουτουλουσα στο τηλεφωνο, κλεινανε τα βλεφαρα μου. Αλλα η φωνη του.... Η φωνη του με ηρεμουσε. Την ερωτευομουν ολο και πιο πολυ, οσο την ακουγα.
Με αγχωνε, ομως. Με αγχωνε που φοβομουν για το τι θα δω. Δεν ηταν λιγες οι φορες που η ωραια φωνη απο μια τυφλη γνωριμια, συνοδευοταν απο μια οχι τοσο εντυπωσιακη εμφανιση. Για την ακριβεια, απο μια κακιστη εμφανιση συνοδευοταν, αλλα μη το κανουμε θεμα... Οχι, για τον Οδυσσεα. Αλλα δεν το ηξερα ακομα, κι οσο πιο γλυκα μου μιλουσε στο τηλεφωνο, τοσο πιο πολυ με μπλοκαρε και με αγχωνε. " Κατσε χρυσε μου ανθρωπε, εσυ ξερεις τι θα συναντησεις, το εχεις φτιαξει εικονα στο μυαλο σου (και δεν διαθετεις ιδιαιτερη φαντασια, το ξερουμε!) , εγω ομως δεν εχω καμια εικονα. Εχω μια μπερδεμενη εικονα, απο δυο τελειως συγκεχημενες φωτογραφίες. Απο δυο εντελως διαφορετικες φωτογραφιες μεταξυ τους. Μη βιαζεσαι, θα σκονταψεις, δε θα μου αρεσεις και θα απογοητευτεις. Τι να σου κανω;"
Ολο το ιδιο πραγμα τον ρωτουσα στο τηλεφωνο και επαιρνα παντα την ιδια απαντηση, ευελπιστοντας να παρω μια διαφορετικη.
-"Πως εισαι τοσο σιγουρος;"
-"Ειμαι! Ειδα την φατσουλα σου, μου αρεσε και δε με νοιαζει τιποτε αλλο. Αυτο το προσωπο εψαχνα."
Φουσκωνα.
Το τελευταιο αντιο στο τηλεφωνο το ειπαμε ενα βραδυ στις 3.00μμ με αμεριστη αγωνία για το τι θα συναντησουμε την επομενη μερα.
Το βραδυ εκεινο ερχοταν απο το αεροδρομιο. Απευθειας πτηση. Ξημερωματα ηταν σπιτι του, με τους γονεις του.
Ξημερωνε 24 Σεπτεμβριου 2007.
Δεν αντεχα να περιμενω αλλο...
Ειχε να δει καποιους φοιτητες ακομα και να τακτοποιησει τις διατριβες τους, που ειχε αναλαβει ο ιδιος να τους πατροναρει, γιατι το βασικο σεμιναριο είχε τελειωσει.
Αυτα τα τηλεφωνηματα, γινόντουσαν κυριως βραδυ. Πολυ βραδυ, αργα. Μετα τις 2.00μμ, εκεινη την ωρα κοιμομουν πάντα. Για τον Οδυσσεα, το πηγαινα μεχρι τις 3.00. Παραπανω, κουτουλουσα στο τηλεφωνο, κλεινανε τα βλεφαρα μου. Αλλα η φωνη του.... Η φωνη του με ηρεμουσε. Την ερωτευομουν ολο και πιο πολυ, οσο την ακουγα.
Με αγχωνε, ομως. Με αγχωνε που φοβομουν για το τι θα δω. Δεν ηταν λιγες οι φορες που η ωραια φωνη απο μια τυφλη γνωριμια, συνοδευοταν απο μια οχι τοσο εντυπωσιακη εμφανιση. Για την ακριβεια, απο μια κακιστη εμφανιση συνοδευοταν, αλλα μη το κανουμε θεμα... Οχι, για τον Οδυσσεα. Αλλα δεν το ηξερα ακομα, κι οσο πιο γλυκα μου μιλουσε στο τηλεφωνο, τοσο πιο πολυ με μπλοκαρε και με αγχωνε. " Κατσε χρυσε μου ανθρωπε, εσυ ξερεις τι θα συναντησεις, το εχεις φτιαξει εικονα στο μυαλο σου (και δεν διαθετεις ιδιαιτερη φαντασια, το ξερουμε!) , εγω ομως δεν εχω καμια εικονα. Εχω μια μπερδεμενη εικονα, απο δυο τελειως συγκεχημενες φωτογραφίες. Απο δυο εντελως διαφορετικες φωτογραφιες μεταξυ τους. Μη βιαζεσαι, θα σκονταψεις, δε θα μου αρεσεις και θα απογοητευτεις. Τι να σου κανω;"
Ολο το ιδιο πραγμα τον ρωτουσα στο τηλεφωνο και επαιρνα παντα την ιδια απαντηση, ευελπιστοντας να παρω μια διαφορετικη.
-"Πως εισαι τοσο σιγουρος;"
-"Ειμαι! Ειδα την φατσουλα σου, μου αρεσε και δε με νοιαζει τιποτε αλλο. Αυτο το προσωπο εψαχνα."
Φουσκωνα.
Το τελευταιο αντιο στο τηλεφωνο το ειπαμε ενα βραδυ στις 3.00μμ με αμεριστη αγωνία για το τι θα συναντησουμε την επομενη μερα.
Το βραδυ εκεινο ερχοταν απο το αεροδρομιο. Απευθειας πτηση. Ξημερωματα ηταν σπιτι του, με τους γονεις του.
Ξημερωνε 24 Σεπτεμβριου 2007.
Δεν αντεχα να περιμενω αλλο...
